Τσιάβου: «Να αγαπήσει ο κόσμος την κωπηλασία»
Η πρωταθλήτρια κωπηλασίας, Αλεξάνδρα Τσιάβου, θεωρεί πως οι
πρόσφατες επιτυχίες του αθλήματος είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς
πολλών ετών, αλλά φαίνεται αβέβαιη ενόψει της πρόκλησης των Ολυμπιακών
Αγώνων.
Άλλωστε, οι οικονομικές περικοπές αγγίζουν, όπως αναφέρει η ίδια
στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», το άθλημα της. Ωστόσο διατηρεί την
αισιοδοξία της για την ομαλή πορεία της προετοιμασίας για το Λονδίνο. Η
Τσιάβου αναφέρθηκε επίσης στις τελευταίες στιγμές πριν το καθοριστικό
αγώνα στο Πλόβντιβ και υπογράμμισε πως η κωπηλασία μπορεί να αγαπηθεί
από το ελληνικό κοινό υπό τις κατάλληλες συνθήκες.
Παρακάτω ολόκληρη η συνέντευξη της:
Τελικά, μήπως η κωπηλασία βρήκε το φάρμακο για την κρίση που μαστίσει την ελληνική κοινωνία;
«Αν κρίση αγγίζει την Ομοσπονδία, όπως συμβαίνει σε όλα τα ερασιτεχνικά αθλήματα, αυτό σημαίνει πως οι αθλητές, ή οι αθλήτριες πρέπει να σταματήσουν να αγωνίζονται και να νικούν; Δεν νομίζω. Η έλλειψη χρημάτων, οι περικοπές πέραν κάθε λογικής, σαφώς έχουν δημιουργήσει προβλήματα και στην κωπηλασία. Εκείνο που φοβάμαι όμως πιο πολύ απ’ όλα είναι ο χειμώνας. Το επίπεδο της ολυμπιακής προετοιμασίας θα είναι όπως αρμόζει να είναι; Ή θα δούμε περίεργα πράγματα;».
Ο δρόμος προς την κορυφή πως ήταν; Δεν υπάρχει αθλητής αυτή την εποχή που να μην παραπονιέται για αυτονόητες παροχές, οι οποίες μέσα στην δίνη του ΔΝΤ και του μνημονίου κατάντησαν πολυτέλεια…
«Δεν έχω το παραμικρό παράπονα από την υπηρεσία μου στην Ηγουμενίτσα. Από το κέντρο έχω παράπονα. Από εκεί δεν δίνονται οι εντολές για διευκολύνσεις σε αθλητές που έχουν προσφέρει μετάλλια και διακρίσεις. Η υπηρεσία μου είναι ξεκάθαρη απέναντι μου, όπως είμαι και εγώ σωστή στις υποχρεώσεις μου. Δεν θα έπρεπε ωστόσο να έχω γενικά καλύτερη μεταχείριση;».
Πάμε στα πιο ευχάριστα, τα αγωνιστικά. Αυτή η τελευταία νίκη φάνηκε εύκολη. Ήταν όντως;
«Όσο κι αν εμείς λέμε και πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει εύκολος αγώνας, στο Πλόβντιβ πήραμε από την αρχή κεφάλι στην κούρσα, μαζί με τη Χριστίνα Γιαζιτζίδου και δεν απειληθήκαμε ούτε στιγμή. Πριν πάντως την εκκίνηση είχαμε άγχος, είμαστε καταπονημένες, καθώς ήταν ο τελευταίος αγώνας μιας πολύ κουραστικής χρονιάς, αντιμετωπίζαμε επίσης κι ένα θέμα με τα κιλά μας».
Πως το λύσατε;
«Στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών η κάθε αθλήτρια δεν πρέπει να ξεπερνά τα 57 κιλά. Με δίαιτα τις τελευταίες ώρες και αφυδάτωση ήρθαμε στο επιθυμητό βάρος την ώρα που έπρεπε».
Φέτος ήταν μια ονειρεμένη χρονιά για σένα, αφού πέραν των δύο μεγάλων διοργανώσεων κατέκτησες χρυσά μετάλλια στα παγκόσμια κύπελλα της Λουκέρνης και του Μονάχου. Αισθάνεσαι πλέον κάποιο ιδιαίτερο βάρος ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων;
«Σίγουρα η πίεση θα είναι μεγαλύτερη στο Λονδίνο. Τα τελευταία τρία χρόνια πάντως βρισκόμαστε συνεχώς σ’ αυτή την κατάσταση και τη χειριζόμαστε. Έχουμε διδαχτεί. Στον αθλητισμό τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν μπορείς να φωτογραφίσεις τις ωραίες στιγμές και να τις κρατήσεις για πάντα. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν πάλι από το μηδέν, στις 9 Οκτωβρίου, με προπονητικό κοινόβιο στο εθνικό κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά».
Δεν πρόλαβες δηλαδή καλά καλά να ξεκουραστείς…
«Τρεις εβδομάδες ήταν η άδεια. Ζήτησα μερικές ημέρες παραπάνω, αλλά δεν γινόταν… Ακολουθούμε τα ίδια βήματα. Θα δουλέψουμε σκληρά, θα λάβουμε μέρος σε αγώνες προετοιμασίας και ευελπιστούμε να πάμε καλά».
Ποια πληρώματα άλλων χωρών υπολογίζεις περισσότερο;
«Δεν μπορείς να βγάλεις κανένα από το κάδρο. Στην κωπηλασία ξεπηδούν από το τίποτα πληρώματα που μπορούν να σε κερδίσουν. Τρανό παράδειγμα η βάρκα της Ολλανδίας, που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Μεγάλες, παραδοσιακές δυνάμεις είναι επίσης ο Καναδάς, η Αγγλία, οι Η.Π.Α. φυσικά, η Ν. Ζηλανδία και η Γερμανία, που δεν έχει προκριθεί ακόμη, αλλά πιστεύω θα εξασφαλίσει στο προολυμπιακό τουρνουά το εισιτήριο για το Λονδίνο».
Πως βιώνεις την άνοιξη της ελληνικής κωπηλασίας; Υπάρχει κάποιο μυστικό;
«Πάντα η κωπηλασία συμμετείχε σε Ολυμπιάδες και είχε επιτυχίες, όχι ίσως τόσο φανταχτερές, όπως τώρα. Εσχάτως, πράγματι, έγινε ένα εντυπωσιακό άλμα, το άθλημα αναπτύχθηκε, χάρις σε μια πολύ καλή φουρνιά αθλητών, καλό προπονητή (Ποστιλιόνε), την Ομοσπονδία, που προσπάθησε να αλλάξει νοοτροπία και τρόπο σκέψης, να αναδιοργανωθεί. Το αποτέλεσμα που εισπράττουμε τώρα, οφείλεται σε δουλειά τουλάχιστον δέκα χρόνων».
Η συλλογή των χρυσών μεταλλίων έκανε τον απλό φίλαθλο να στρέψει το ενδιαφέρον του στην… άγνωστη έως τώρα κωπηλασία. Πιστεύεις ότι μπορεί και να την αγαπήσει;
«Ναι, το πιστεύω. Αρκεί ο τρόπος προβολής του αθλήματος να γίνει σωστά».
http://www.inews.gr/158/tsiavou-na-agapisei-o-kosmos-tin-kopilasia.htm
Παρακάτω ολόκληρη η συνέντευξη της:
Τελικά, μήπως η κωπηλασία βρήκε το φάρμακο για την κρίση που μαστίσει την ελληνική κοινωνία;
«Αν κρίση αγγίζει την Ομοσπονδία, όπως συμβαίνει σε όλα τα ερασιτεχνικά αθλήματα, αυτό σημαίνει πως οι αθλητές, ή οι αθλήτριες πρέπει να σταματήσουν να αγωνίζονται και να νικούν; Δεν νομίζω. Η έλλειψη χρημάτων, οι περικοπές πέραν κάθε λογικής, σαφώς έχουν δημιουργήσει προβλήματα και στην κωπηλασία. Εκείνο που φοβάμαι όμως πιο πολύ απ’ όλα είναι ο χειμώνας. Το επίπεδο της ολυμπιακής προετοιμασίας θα είναι όπως αρμόζει να είναι; Ή θα δούμε περίεργα πράγματα;».
Ο δρόμος προς την κορυφή πως ήταν; Δεν υπάρχει αθλητής αυτή την εποχή που να μην παραπονιέται για αυτονόητες παροχές, οι οποίες μέσα στην δίνη του ΔΝΤ και του μνημονίου κατάντησαν πολυτέλεια…
«Δεν έχω το παραμικρό παράπονα από την υπηρεσία μου στην Ηγουμενίτσα. Από το κέντρο έχω παράπονα. Από εκεί δεν δίνονται οι εντολές για διευκολύνσεις σε αθλητές που έχουν προσφέρει μετάλλια και διακρίσεις. Η υπηρεσία μου είναι ξεκάθαρη απέναντι μου, όπως είμαι και εγώ σωστή στις υποχρεώσεις μου. Δεν θα έπρεπε ωστόσο να έχω γενικά καλύτερη μεταχείριση;».
Πάμε στα πιο ευχάριστα, τα αγωνιστικά. Αυτή η τελευταία νίκη φάνηκε εύκολη. Ήταν όντως;
«Όσο κι αν εμείς λέμε και πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει εύκολος αγώνας, στο Πλόβντιβ πήραμε από την αρχή κεφάλι στην κούρσα, μαζί με τη Χριστίνα Γιαζιτζίδου και δεν απειληθήκαμε ούτε στιγμή. Πριν πάντως την εκκίνηση είχαμε άγχος, είμαστε καταπονημένες, καθώς ήταν ο τελευταίος αγώνας μιας πολύ κουραστικής χρονιάς, αντιμετωπίζαμε επίσης κι ένα θέμα με τα κιλά μας».
Πως το λύσατε;
«Στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών η κάθε αθλήτρια δεν πρέπει να ξεπερνά τα 57 κιλά. Με δίαιτα τις τελευταίες ώρες και αφυδάτωση ήρθαμε στο επιθυμητό βάρος την ώρα που έπρεπε».
Φέτος ήταν μια ονειρεμένη χρονιά για σένα, αφού πέραν των δύο μεγάλων διοργανώσεων κατέκτησες χρυσά μετάλλια στα παγκόσμια κύπελλα της Λουκέρνης και του Μονάχου. Αισθάνεσαι πλέον κάποιο ιδιαίτερο βάρος ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων;
«Σίγουρα η πίεση θα είναι μεγαλύτερη στο Λονδίνο. Τα τελευταία τρία χρόνια πάντως βρισκόμαστε συνεχώς σ’ αυτή την κατάσταση και τη χειριζόμαστε. Έχουμε διδαχτεί. Στον αθλητισμό τίποτα δεν είναι δεδομένο. Δεν μπορείς να φωτογραφίσεις τις ωραίες στιγμές και να τις κρατήσεις για πάντα. Θα ξεκινήσουμε λοιπόν πάλι από το μηδέν, στις 9 Οκτωβρίου, με προπονητικό κοινόβιο στο εθνικό κωπηλατοδρόμιο του Σχινιά».
Δεν πρόλαβες δηλαδή καλά καλά να ξεκουραστείς…
«Τρεις εβδομάδες ήταν η άδεια. Ζήτησα μερικές ημέρες παραπάνω, αλλά δεν γινόταν… Ακολουθούμε τα ίδια βήματα. Θα δουλέψουμε σκληρά, θα λάβουμε μέρος σε αγώνες προετοιμασίας και ευελπιστούμε να πάμε καλά».
Ποια πληρώματα άλλων χωρών υπολογίζεις περισσότερο;
«Δεν μπορείς να βγάλεις κανένα από το κάδρο. Στην κωπηλασία ξεπηδούν από το τίποτα πληρώματα που μπορούν να σε κερδίσουν. Τρανό παράδειγμα η βάρκα της Ολλανδίας, που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Μεγάλες, παραδοσιακές δυνάμεις είναι επίσης ο Καναδάς, η Αγγλία, οι Η.Π.Α. φυσικά, η Ν. Ζηλανδία και η Γερμανία, που δεν έχει προκριθεί ακόμη, αλλά πιστεύω θα εξασφαλίσει στο προολυμπιακό τουρνουά το εισιτήριο για το Λονδίνο».
Πως βιώνεις την άνοιξη της ελληνικής κωπηλασίας; Υπάρχει κάποιο μυστικό;
«Πάντα η κωπηλασία συμμετείχε σε Ολυμπιάδες και είχε επιτυχίες, όχι ίσως τόσο φανταχτερές, όπως τώρα. Εσχάτως, πράγματι, έγινε ένα εντυπωσιακό άλμα, το άθλημα αναπτύχθηκε, χάρις σε μια πολύ καλή φουρνιά αθλητών, καλό προπονητή (Ποστιλιόνε), την Ομοσπονδία, που προσπάθησε να αλλάξει νοοτροπία και τρόπο σκέψης, να αναδιοργανωθεί. Το αποτέλεσμα που εισπράττουμε τώρα, οφείλεται σε δουλειά τουλάχιστον δέκα χρόνων».
Η συλλογή των χρυσών μεταλλίων έκανε τον απλό φίλαθλο να στρέψει το ενδιαφέρον του στην… άγνωστη έως τώρα κωπηλασία. Πιστεύεις ότι μπορεί και να την αγαπήσει;
«Ναι, το πιστεύω. Αρκεί ο τρόπος προβολής του αθλήματος να γίνει σωστά».
http://www.inews.gr/158/tsiavou-na-agapisei-o-kosmos-tin-kopilasia.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου