Χθες αγώνας με Ρώσους αθλητές και σήμερα αναδημοσίευση της ανακοίνωσης της FISA για τον πόλεμο στην Ουκρανία; Πραγματικά, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγραφεί αυτό, ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του, ας δώσει τίτλο σε όλα αυτά...
Μετά την ενημέρωση ότι οι δυνάμεις της Ρωσικής Ομοσπονδίας προελαύνουν στο έδαφος της Ουκρανίας, η World Rowing επιθυμεί να εκφράσει τη βαθύτατη θλίψη της για τη συνεχιζόμενη ένοπλη σύγκρουση στην Ουκρανία και την ανησυχία της για τους πληγέντες, πρωτίστως στην Ουκρανία, καθώς και στη Ρωσία και τη Λευκορωσία, όπου οι άνθρωποι αναπόφευκτα και ακούσια θα επηρεαστούν επίσης. Τονίζουμε με σημασία ότι η ολυμπιακή εκεχειρία έχει παραβιαστεί, ότι οι απώλειες έχουν ήδη καταμετρηθεί και ότι ο εκτοπισμός των αμάχων βρίσκεται σε εξέλιξη, επηρεάζοντας μεταξύ άλλων τους φίλους της κωπηλατικής οικογένειας. Εκφράζουμε τη βαθύτατη συμπάθειά μας σε αυτούς και καλούμε την κοινότητα κωπηλασίας να τους υποστηρίξει. Μετά τα αρχικά μέτρα που ελήφθησαν χθες, Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου, για την ασφάλεια των Ουκρανών αθλητών που συμμετείχαν στο Εικονικό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστής Κωπηλασίας 2022 που πραγματοποιήθηκε αυτό το Σαββατοκύριακο, η World Rowing συνεχίζει να αξιολογεί την κατάσταση και θα λάβει τα κατάλληλα μέτρα σύμφωνα με τη διεθνή κοινότητα και το Ολυμπιακό κίνημα.
..εμείς;
Cancellations, revocations and repudiations: Russia becomes persona non grata in sport
Professional athletes, sports organizations condemn Russian invasion
Athletes From Ukraine, Other Countries Request IOC Suspend Russian Olympic Committees
How the Sports World is Reacting to Russia’s Invasion of Ukraine
Russia faces sporting fallout over invasion of Ukraine
Παγκόσμιο πρωτάθλημα κωπηλασίας 1997 ένα μόλις χρόνο μετα την πρώτη συμμετοχή γυναικών σε Ολυμπιακούς αγώνες.
........Την ώρα που η πολεμική μηχανή της Ρωσίας μακελεύει τον Λαό της Ουκρανίας και ο υπόλοιπος κόσμος διαδηλώνει στις πόλεις κατά της βαρβαρότητας αυτής και την ώρα που μεγάλοι αθλητές ιστορικοί σύλλογοι αρνούνται να αγωνιστούν σε ρωσικό έδαφος είτε με Ρώσους αντίπαλους και ενώ ο Ερντογαν αμφισβητεί την εθνική μας κυριαρχία και κατέχει παράνομα την Βόρειο Κύπρο η Ελληνική κωπηλασία διοργανώνει στον Σχινιά διεθνή αγώνα αξιολόγηση εθνικών ομάδων με συμμετοχή Ρώσων Τούρκων.
Εδώ και πολλούς μήνες η “κωπηλατική οικογένεια” παρακολουθεί με ανάμεικτα συναισθήματα την «άτυπη» μάχη μεταξύ μιας ομάδας ανθρώπων -οι περισσότεροι από αυτούς γονείς- και της Ελληνικής Ομοσπονδίας Κωπηλασίας. Η αντιπαράθεση αυτή προσέλαβε πρόσφατα και χαρακτηριστικά σκληρής αντιπαράθεσης, καθώς υπεβλήθησαν αγωγές από μέλη της ΕΚΟΦΝΣ προς κάποιους γονείς.
Οι φίλαθλοι παρακολουθούν τις διενέξεις στο διαδίκτυο απορημένοι. Μόνο οι έχοντες βιωματική εμπειρία για τα γεγονότα, κυρίως γονείς, μπορούν να σχηματίσουν σαφή άποψη, οι υπόλοιποι στέκουν αμήχανοι μπροστά στην πρωτοφανή, ομολογουμένως, αντιπαράθεση. Στην ιστορία του αθλήματος στη χώρα μας υπήρξε, κατά καιρούς, σημαντικός αριθμός διενέξεων ανάμεσα σε Ομοσπονδία και άλλους. Όμως: Πρώτη φορά δημιουργείται μία οργανωμένη και ανθεκτική στο χρόνο κίνηση ενάντια στην ΕΚΟΦΝΣ, η οποία δεν μπορεί παρά να χρεωθεί στην προηγούμενη διοίκηση Καρρά και τους κακούς χειρισμούς που έκανε σε σειρά θεμάτων. Παρά ταύτα, πέρα από την αμφίσημη διένεξη γονέων-Ομοσπονδίας, στην προηγούμενη λαμπερή, κατά τα άλλα, προ- και μετά-Ολυμπιακή περίοδο είχαμε τρία σημαντικά γεγονότα με αδιαμφισβήτητα αρνητικό πρόσημο:
Α. Δηλώσεις απερχόμενου Προέδρου και νυν ΓΓ ΕΚΟΦΝΣ Γιάννη Καρρά: Δύο τα “αμαρτωλά” σημεία της περίφημης, πλέον, συνέντευξης-μνημείο: Η λεκτική επίθεση στους σωματειακούς και στους Ομοσπονδιακούς προπονητές με, επιεικώς, απαράδεκτους χαρακτηρισμούς. Εκτός από κάποιες διαμαρτυρίες συγγενών ΚΑΜΙΑ κίνηση αντίδρασης, ως σύνολο εργαζομένων, από τους θιγόμενους Ομοσπονδιακούς και τους σωματειακούς προπονητές. Συνεπώς, οι Ομοσπονδιακοί προπονητές μάλλον στ' αλήθεια “σκοτώθηκαν” μεταξύ τους κι οι σωματειακοί πηγαίνουν στα σεμινάρια της ΕΚΟΦΝΣ για βόλτα, δεν αξιοποιούν τη διεθνή βιβλιογραφία και επαναπαύονται στα πτυχία τους, αφού δεν ακολουθούν τις καλπάζουσες εξελίξεις της επιστήμης. Ποιος τα λέει αυτά; Μα ο κ. Καρράς στις δηλώσεις του! Για ποιους; Για τους στυλοβάτες του αθλήματος και των Εθνικών Ομάδων.. Εύγε Πρόεδρε!Διαμαρτυρήθηκε κανείς; Όχι! Άρα, τέτοιες προκηρύξεις επιθυμούν οι υποψήφιοι προπονητές, έτσι στα "θολά" θέλουν να “αξιολογούνται”. Όπως έγινε και στο παρελθόν, για παράδειγμα το 2009 για τη θέση του υπευθύνου του τομέα ανάπτυξης.
Ο πολυ-βραβευμένος Τεχνικός Σύμβουλος κ. Ποστιλιόνε κι οι Ομοσπονδιακοί προπονητές πιστεύουν ότι με αυτές τις συνθήκες αξιολογήθηκαν ορθά οι αθλητές και επιλέχθηκαν οι καλύτεροι; Αφού δεν διαμαρτυρήθηκαν, Ναι!
Οι σωματειακοί προπονητές το ίδιο; Ακόμα κι αυτοί που αναποδογύρισαν τα σκάφη των αθλητών τους; Κι αυτοί που οι αθλητές τους αγωνίστηκαν σε απόσταση 1.000 μέτρων; Αφού δεν διαμαρτυρήθηκαν, Ναι!
Οι προπονητές που ξύπνησαν στις 5:30, “έβγαλαν” τον αγώνα και μετά από περίπου 15 ώρες οδήγησαν από τις 21:00 μέχρι τα ξημερώματα (σύνολο 20-22 ώρες στο πόδι!) για να φτάσουν κατάκοποι στα σπίτια τους κινδύνεψαν; Αφού δεν διαμαρτυρήθηκαν, Όχι!
Οι γονείς που βρέθηκαν τα παιδιά τους στο νερό; Αυτοί που παρέλαβαν τα παιδιά τους ξημερώματα από προπονητές-οδηγούς κατάκοπους; Είδαν κάποιο κίνδυνο ή απερισκεψία από την πλευρά των διοργανωτών; Αφού δεν διαμαρτυρήθηκαν, Όχι!
ΚΡΑΤΉΣΤΕ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΨΗΛΆ
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να μάθει ο κωπηλάτης είναι η πλευρική πίεση. Πρόκειται για την πίεση του δαχτυλιδιού του κουπιού προς το βραχίολι του σκαρμου σε όλη τη διάρκεια της κουπιάς. Αυτό είναι το βίδωμα της μηχανής - δηλαδή του κωπηλάτη - στην κλίνη της. Αν το κουπί πιέζεται σταθερά στο δαχτυλιδι καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής, κρατάει τον κωπηλάτη σταθερό, και τότε μπορεί να κρατήσει σταθερά το σκάφος. Πιέζοντας το δαχτυλιδι του κουπιού πάνω στο βραχιόλι του σκαρμού ο κωπηλάτης ταλαντεύεται προς τα εμπρός σαν να ταλαντεύεται πάνω σε πόρτα αρθρωμένη σε στύλο, ενώ αν το κουμπί δεν κρατιέται σταθερά πάνω στο rowlock, ο κωπηλάτης γίνεται αμέσως απρόσεκτος και χάνει την επαφή και τον έλεγχο του σκαρμού. Η λαβή του κουπιού κινείται σε ένα τμήμα κύκλου. Καθώς το κουπί αρχίζει να κινείται προς τα εμπρός, κινείται προς τα έξω- έως ότου φτάσει σε ορθή γωνία με την κουπαστή, δεν υπάρχει κίνδυνος να απομακρυνθεί από το βραχιόλι, αλλά από εκεί και μετά μέχρι μπροστά - και ομοίως από εκεί και μετά μέχρι πίσω στο χτύπημα - αν το κουμπί δεν είναι σταθερά πατημένο πάνω στο βαραχιόλι του σκαρμού, θα απομακρυνθεί από το βραχιόλι, και τότε ο κωπηλάτης γίνεται αδέξιος και χάνει τον έλεγχο του σώματός του και του σκάφους. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να συνειδητοποιήσετε ότι ο κωπηλάτης πρέπει να πιέζει συνεχώς το κουμπί στο rowlock.
Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)
KEEP THE BUTTON UP
The first thing the oarsman should learn is Lateral Pressure. This is pressing the button of the oar against the rowlock all through the stroke. This is screwing the engine — that is the oarsman — into its bed. If the oar is pressed against the button firmly all through the stroke, it holds the oarsman firm, and then he can hold the boat firm. By pressing the button against the rowlock the oarsman swings forward as if swinging on a door hinged to a post, whereas if the button is not held firmly against the rowlock, the oarsman at once becomes sloppy and loses touch with and control of the rigger. The handle of the oar moves in a segment of a circle. As the oar starts to move forward, it moves outwards; until it comes to a right angle with the rowlock, there is no danger of its coming away from the rowlock, but from there till forward — and similarly from there till back in the stroke — if the button is not pressed firmly against the rowlock, it will come away from the rowlock, and then the oarsman becomes floppy and loses control of his body and of the boat. So it is very important to realise that the oarsman must keep pressing the button against the rowlock.
Πριν από λίγο καιρό η ζωή της Μάρνι ΜακΜπιν ήταν γεμάτη κωπηλασία. Αυτή η δέσμευση οδήγησε την Καναδή να γίνει μία από τις πιο παρασημοφορημένες γυναίκες του αθλήματος.
Γνωστή για τις συμμετοχές της σε περισσότερα από ένα αγωνίσματα, η McBean κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 (οκτάκωπος και δίκωπος) και ένα χρυσό και ένα χάλκινο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 (δίκωπος και τετράκωπος). Η McBean συνέχισε να προκρίνεται στο μονό σκιφ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ και η προετοιμασία της πήγαινε καλά. Αυτό όμως έμελλε να αλλάξει.
"Πηγαίνοντας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ σκεφτόμουν ότι οι τρεις Ολυμπιακοί Αγώνες θα ήταν το τέλος για μένα. Είχα τόσο μεγάλη επιτυχία σε όλες τις βάρκες πληρώματος και τώρα προσέγγιζα τους Αγώνες ως μονόκωπος", λέει η McBean. "Όπως αποδείχθηκε, δύο δίσκοι στην πλάτη μου εκφυλίζονταν και το ίδιο και η ταχύτητά μου. Στο Σίδνεϊ αναγκάστηκα να αποσυρθώ από τους αγώνες όταν τελικά οι δίσκοι έσπασαν. Ήταν τόσο απίστευτα απογοητευτικό".
Τα μέσα ενημέρωσης αποφάσισαν ότι αυτό ήταν το τέλος των αγώνων για τον McBean. "Δεν μου άρεσε αυτό - να μου λένε ότι τελείωσα", λέει ο McBean που έκανε μήνες αποκατάστασης μετά από μια εγχείρηση στην πλάτη για να γίνει και πάλι δυνατός. Αλλά στο τέλος η McBean συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν αρκετά "πεινασμένη" για να δεσμευτεί για περισσότερα.
Η McBean έμεινε μακριά από την κωπηλασία για μεγάλο χρονικό διάστημα συμμετέχοντας σε άλλα αθλήματα και περιπέτειες. "Αλλά", παραδέχεται η McBean, "συχνά δελεάστηκα να επιστρέψω σε λίγη χοντρή προπόνηση και σε αγώνες για το Head of the Charles. Η φθινοπωρινή σεζόν είναι σύντομη, διασκεδαστική και η κωπηλασία είναι συχνά σπουδαία".
Πιο πρόσφατα, η Marnie McBean κωπηλατούσε το 2019, όταν το Ολυμπιακό πλήρωμα του 1992 συγκεντρώθηκε και αγωνίστηκε στο Head of the Charles. "Αυτό ήταν απίστευτα ξεχωριστό- θέλαμε ακόμα να κινήσουμε τη βάρκα με την "ίδια" ένταση και ρυθμό".
Η McBean, ωστόσο, παρέμεινε να ασχολείται και εκτός νερού, δουλεύοντας με την Ολυμπιακή Ομάδα του Καναδά ως ειδικός στην προετοιμασία και καθοδήγηση ολυμπιακών αθλητών. "Από το 2006 έχω συνεργαστεί με έξι ολυμπιακές ομάδες - σε όλα τα αθλήματα- θερινές και χειμερινές - για να τις βοηθήσω στην ολυμπιακή τους προετοιμασία. Πρόσφατα ήμουν Chef de Mission για την ομάδα του Καναδά στο Τόκιο".
Η οικογένεια έχει γίνει το επίκεντρο της ζωής του McBean. "Η σύζυγός μου (Deanah Shelly) και εγώ έχουμε μια εξάχρονη κόρη και το να διασφαλίσουμε ότι η κοινωνική, εκπαιδευτική και σωματική της ανάπτυξη είναι διασκεδαστική σε μια πανδημία δεν είναι εύκολο".
Η συζήτηση για την κωπηλασία δεν κυριαρχεί πλέον: "Μόνο όταν μιλάω με κωπηλάτες! Το έργο μου ως μέντορας και σεφ των τελευταίων έξι ολυμπιακών ομάδων σημαίνει ότι τα θέματα που τείνω να καλύπτω περιλαμβάνουν όλα τα αθλήματα ή/και το ολυμπιακό κίνημα στο σύνολό του". Παρόλα αυτά, η McBean αναγνωρίζεται για την ολυμπιακή της επιτυχία. "Νομίζω ότι το όνομά μου ξεχωρίζει ως μοναδικό και έχω παραμείνει στα μέσα ενημέρωσης ως φωνή του αθλητισμού και των καναδικών αξιών".
Όταν η McBean κοιτάζει πίσω στην κωπηλατική της καριέρα, λέει ότι ανάλογα με την ημέρα, οι σκέψεις της αλλάζουν. "Υπάρχουν πολλά αγωνιστικά στιγμιότυπα, μεγάλες στιγμές και ανακαλύψεις", λέει. "Αλλά τελευταία οι αναμνήσεις μου είναι από την Kathleen (την κωπηλάτρια της Marnie McBean, Kathleen Heddle, η οποία απεβίωσε από καρκίνο το 2021). Παρόλο που οι προσωπικότητές μας παρουσιάζονταν τόσο διαφορετικές, μοιραζόμασταν μια βαθιά δέσμευση για το σε τι θα επικεντρωνόμασταν και πώς θα προπονούμασταν και θα κωπηλατούσαμε. Το έργο μας ήταν πιο πολύτιμο για εμάς από τον στόχο μας.
"Ειλικρινά, αυτό που ξεχωρίζει είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα εκείνο το διάστημα- η σκληρή δουλειά που ήταν απλώς μέρος των ημερών μας - η εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον, το γέλιο, ο τρόπος ζωής".
Πρόσφατα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, η Marnie McBean πρόλαβε να παρακολουθήσει την οκτάκωπο γυναικών του Καναδά να κερδίζει το χρυσό. "Σίγουρα με έκανε να θυμηθώ πώς είναι να είσαι μέλος μιας ομάδας - ένα μεγάλο πλήρωμα που περνάει τόσα πολλά για να είναι εκεί (σωματικά και ψυχικά) ο ένας για τον άλλον μέσα και έξω από το νερό.
"Ήταν τόσο ωραίο να βρίσκομαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες", προσθέτει η McBean. "Ήταν εκπληκτικό πόσους παλιούς φίλους είδα εκεί από τόσα πολλά έθνη. Τόσοι πολλοί είναι προπονητές, αθλητικοί διαχειριστές, ΜΜΕ, αξιωματούχοι της FISA και αξιωματούχοι της ΔΟΕ. Ήταν πολύ ωραίο να βλέπω τόσους πολλούς να εξακολουθούν να προσφέρουν στην παγκόσμια κωπηλατική μας κοινότητα.
"Ελπίζω να μην χάσω ποτέ την επαφή".
Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)
Not long ago everything about Marnie McBean’s life was rowing. This commitment led the Canadian to be one of the most decorated women in the sport.
Known to race in more than one event, McBean won two gold medals at the 1992 Barcelona Olympics (eight and pair) and a gold and bronze at the 1996 Atlanta Olympics (double sculls and quadruple sculls). McBean went on to qualify in the single sculls for the 2000 Sydney Olympics and her lead up was going well. But this was to change.
“Going into the Sydney Olympics I was thinking that three Olympics would be it for me. I’d had such great success in all the crew boats, and now I was approaching the Games as a single sculler,” says McBean. “As it turned out, two discs in my back were degenerating and so was my speed. In Sydney I had to withdrawal from competition when the discs finally ruptured. It was so incredibly disappointing.”
The media decided that this was the end of competition for McBean. “I didn’t like that – being told I was done,” says McBean who did months of rehab after a back operation to get strong again. But in the end McBean realised she wasn’t ‘hungry’ enough to commit to more.
McBean stayed away from rowing for a long time taking part in other sports and adventures. “But,” McBean admits,” I often I got lured back into a bit of fat training and racing for Head of the Charles. The fall season is short, fun and rowing is often great.”
Most recently, Marnie McBean rowed in 2019 when her 1992 Olympic crew got together and raced at the Head of the Charles. “This was incredibly special; we still wanted to move the boat with the ‘same’ intensity and rhythm.”
McBean, however, did stay involved off the water working with the Canadian Olympic Team as a specialist in Olympic Athlete Preparation and Mentoring. “Since 2006 I have worked with six Olympic teams – all sports; Summer and Winter – to help them with their Olympic preparation. Recently I was Chef de Mission for Team Canada in Tokyo.”
Family has become the centre of McBean’s life. “My wife (Deanah Shelly) and I have a six-year-old daughter and making sure that her social, educational and physical development is fun in a pandemic isn’t easy.”
Rowing conversation no longer dominates, “Only when I’m talking to rowers! My work as a mentor and Chef to the last six Olympic teams means the topics that I tend to cover include all sports and/or the Olympic movement as a whole.” Still, McBean is recognised for her Olympic success. “I think my name stands out as unique and I’ve remained in the media as a voice for sport and Canadian values.”
When McBean looks back on her rowing career she says depending on the day, her thoughts change. “There are many race highlights, big moments and breakthroughs,” she says. “But lately my memories have been of Kathleen (Marnie McBean’s rowing partner Kathleen Heddle who passed away from cancer in 2021). Even though our personalities presented so differently we shared a deep commitment to what we would focus on and how we would train and row. Our task was more valuable to us than our goal.
“Honestly what stands out is the people that I got to spend that time with; the hard work that was just part of our days – the reliance on each other, the laughter, the life style.”
Most recently at the Tokyo Olympics, Marnie McBean got to watch the Canadian women’s eight win gold. “It certainly took me back to what it felt like to be part of a group – a big crew working through so much to be there (physically and mentally) for each other on and off the water.
“It was so great to be at the Olympics,” McBean adds. “It was amazing how many old friends I saw there from so many nations. So many are coaches, sport administrators, media, FISA officials and IOC officials. It was really cool to see so many still giving back to our global rowing community.
“I hope I never lose touch.”
