Εμμονή!!!

Από την Ιστοσελίδα του Νηρέα Λεμεσού.

Ο Martin Cross είναι ένας καταξιωμένος Ολυμπιονίκης κωπηλάτης. Στο παρακάτω κείμενο, το οποίο είναι ελεύθερη μετάφραση από την αγγλική του εκδοχή, μιλάει ο ίδιος για το πως η αγάπη του για την κωπηλασία έγινε εμμονή , πως επηρέασε την ζωή του και μας δίνει ένα ωραίο μάθημα για την ανάγκη να κρατάμε τις ισορροπίες. Πως η κωπηλασία έγινε μια επικίνδυνη εμμονή Η ζωή κάποιου Ολυμπιακού πρωταθλητή, για κάποιον τρίτο, φαντάζει πολύ πιο γοητευτική από την καριέρα οδηγού λεωφορείου ή ταχυδρόμου. Μετά όμως από 18 χρόνια σαν ένας διεθνής Άγγλος κωπηλάτης, θα έβλεπα με ζήλια τους ανθρώπους στο δρόμο και θα σκεφτόμουν: γιατί δεν μπορούσα απλά να είμαι ένας κανονικός άνθρωπος σαν αυτούς; Μέρος αυτής της πίεσης προερχόταν από την συνειδητοποίηση ότι η αθλητική μου καριέρα ερχόταν στο τέλος της. Μέχρι τους Ολυμπιακούς της Μπαρσελόνας το 1992, προσπαθούσα να κρατήσω την θέση μου στην ομάδα ανάμεσα στους νεότερους κωπηλάτες που μπορούσαν να κάνουν καλύτερους χρόνους στο εργόμετρο από εμένα και έμοιαζαν να μπορούν να είναι ταχύτεροι από ‘μένα στο νερό. Τώρα, μου φαίνεται φανερό ότι έπρεπε να είχα σταματήσει. Τότε όμως, ήμουν διατεθειμένος να θυσιάσω τα πάντα για να συνεχίσω. Από τον καιρό που ξεκίνησα το άθλημα στα 13 μου, η επιτυχία στην κωπηλασία φαινόταν να μου δίνει τα πάντα : αναγνώριση, καλύτερη ζωή, νέους φίλους. Είχα μάθει να είμαι ένας διεθνής κωπηλάτης και δεν ήξερα πώς να το αλλάξω αυτό. Μέχρι τα μέσα του ’80 απολάμβανα σχεδόν συνεχόμενες επιτυχίες σε παγκόσμιο και Ολυμπιακό επίπεδο, και παρόλο που κάποιοι άνθρωποι επισήμαιναν ότι πρέπει να κάνω πολλές θυσίες για να τα καταφέρνω τόσο καλά – εντατική προπόνηση, έλλειψη κοινωνικής ζωής- εγώ ποτέ δεν το είδα έτσι. Το να ξυπνώ το πρωί και να ωθώ τον εαυτό μου πέρα από τα όρια του πόνου μέχρι τα χαράματα φαινόταν σαν προνόμιο για μένα και το να περπατώ μετά σε ένα Ολυμπιακό χωριό ήταν σαν να είχα κερδίσει το λαχείο. Όλα αυτά τα χρόνια, η κανονική μου δουλειά – σαν καθηγητής ιστορίας – έμοιαζε περισσότερο σαν χόμπι. Από τις αρχές του ’90 όμως οι απαιτήσεις του αθλήματος άλλαζαν. Οι Steve Rodgrave και Matthew Pinsent είχαν ήδη λάμψει στην επαγγελματική σκηνή, οι προπονήσεις ξεκίνησαν να αυξάνονται από 12 μέχρι 16 φορές τη βδομάδα και υπήρχε μια αυξημένη ανάγκη να περνούμε περισσότερο χρόνο εκτός του Η.Β σε «προπονητικές» κατασκηνώσεις όπου το νερό ήταν καλύτερο από του River Thames. Μέσα μου ήξερα ότι έπρεπε να σταματήσω αλλά το να κάνω καλά το άθλημα μου με οποιοδήποτε τίμημα μου είχε γίνει πλέον εμμονή – φυσικά, αυτός είναι και ο λόγος που ήμουν τόσο καλός. Έτσι αντί να σταματήσω μετά τους Ολυμπιακούς της Μπαρσελόνας έκανα τα πάντα για να παραμείνω σε αγωνιστική κατάσταση: περισσότερες προπονήσεις, αύξηση της έντασης στις ασκήσεις που έκανα, ακόμα και να προσκαλώ τους συναθλητές μου σε οικογενειακές διακοπές. Ήταν ένας ανυπόφορος τρόπος ζωής. Το καλοκαίρι του 1997, ξεκίνησα να νιώθω κουρασμένος, εξαντλημένος και πονούσα το λαιμό μου. Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι εκείνο τον καιρό το σώμα μου προσπαθούσε να μου πει να σταματήσω τις υπερβολές. Τότε όμως ήμουν πεπεισμένος ότι είχα κάποια σοβαρή αρρώστια, που φυσικά δεν ήταν αλήθεια! Τελικά δεν ήταν η κωπηλασία που με έριξε εντελώς στον πάτο – ήταν η προσπάθεια και η συνεχής αποτυχία να ισορροπήσω την αθλητική μου καριέρα με όλα τα υπόλοιπα στη ζωή μου: με το ρόλο μου σαν πατέρας και σύζυγος, με την δουλειά μου σαν καθηγητής και ένα σωρό άλλες ευθύνες που είχα αναλάβει με το πέρασμα του χρόνου. Εκείνο τον καιρό σκεφτόμουν ότι μπορούσα να τα κάνω όλα μαζί αλλά όταν το άγχος στη ζωή μου συσωρεύτικε ξεκίνησα να χάνω το παιχνίδι. Αυτό είχε ως συνέπεια να οδηγηθώ σε ακόμη περισσότερο άγχος το οποίο τα επόμενα χρόνια με οδήγησε σε κατάρρευση. Ήταν ένα πολύ επίπονο μάθημα της ζωής. Αυτές τις μέρες κωπηλατώ μόνο για διασκέδαση. ..για το αρχικό άρθρο κάντε κλικ εδώ!

. And here is the rest of it.