και όπως πηγαίνει η δουλειά δικαιούται να συστήνεται ως εθνικό μας άθλημα!

Βασίλης Σκουντής

Η-γου-με-νί-τσα, Η-γου-με-νί-τσα!

Δεν ξέρω αν (μετά το μπάσκετ, την άρση βαρών και όποιο άλλο σπορ διεκδίκησε αυτήν την ετικέτα) και η κωπηλασία τείνει να ανακηρυχθεί σε εθνικό σπορ της Ελλάδας, αλλά, διάβολε, το δικαιούται

Το δικαιούται όχι μόνο για αθλητικούς, αλλά και για κοινωνικούς λόγους: είναι το σπορ που αφενός χθες πρόσφερε στην πατρίδα μας ένα μετάλλιο σε τρίτη, στη σειρά, διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων και αφετέρου ταιριάζει σε έναν λαό ο οποίος εδώ και αρκετό καιρό τραβάει μεγάλο κουπί

απλώς, ενώ η Αλεξάνδρα και η Χριστίνα χρειάστηκαν κάτι λιγότερο από 22 λεπτά για να φτάσουν στην Ιθάκη τους, για να λυτρωθεί η Ελλάδα δεν της φτάνουν ούτε 22 χρόνια!

Είμαι υπερβολικός βεβαίως στο δεύτερο σκέλος, αλλά και άδικος στο πρώτο, διότι αυτά τα (για την ακρίβεια) 21 λεπτά, 21 δευτερόλεπτα και 65 εκατοστά που χρειάστηκαν η Τσιάβου και η Γιαζιτζίδου -στους τρεις αγώνες τους στο Ντόρνεϊ- για να ανέβουν στο τρίτο σκαλί του βάθρου είναι απλώς ο επίλογος μιας πολύμοχθης προσπάθειας

την οποία μπορούν να αποτιμήσουν μονάχα η βάρκα τους και ο Σχοινιάς!

Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά το άκουσα από τη Χριστίνα λίγα λεπτά μετά τον τερματισμό τους κι ενώ είχαν χάσει στο τσακ το ασημένιο μετάλλιο από τις Κινέζες: «Η βάρκα μας και τα νερά του Σχοινιά ξέρουν τι έχουμε τραβήξει για να φτάσουμε εδώ» είπε η αθλήτρια του Ναυτικού Ομίλου Καστοριάς

και τότε, για να πω την αμαρτία μου, ενώ αυτές συγκρατήθηκαν, εμένα με πήραν τα ζουμιά!

Εβλεπα τον αγώνα από μια τηλεόραση στην παραλία του Πετρέ έξω από το Ρέθυμνο και όντας από τη φύση μου ευαίσθητος, εκείνη τη στιγμή συγκινήθηκα, όπως μου συμβαίνει κάθε φορά που βλέπω έναν αθλητή ή μια ομάδα να φτάνει στη Γη της Επαγγελίας ή στα περίχωρά της!

Το γράφω αυτό διότι τα δυο κορίτσια ήδη έχουν αναδειχθεί πολλάκις και κατ' επανάληψιν πρωταθλήτριες Ευρώπης και κόσμου στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών (μάλιστα πέρυσι στο Μπλεντ της Δανίας άφησαν τρίτες τις Βρετανίδες, που χθες τερμάτισαν πρώτες), πήγαν στο Λονδίνο ως ένα από τα φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, οδηγούσαν την κούρσα μέχρι τα 1.300 μέτρα, αλλά οι τεσσεράμισι κουπιές που έκαναν ανά δευτερόλεπτο δεν απέβησαν αρκετές για να διατηρήσουν το προβάδισμα

και πάνω στη γραμμή του τερματισμού είδαν τις Κινέζες να τους παίρνουν την μπουκιά από το στόμα!

Τα 'χει αυτά ο αθλητισμός, απλώς η Ελλάδα και ολόκληρη η κωπηλατική οικογένεια που μεγάλωσε με τις πρώιμες συμμετοχές (σε τελικούς Ολυμπιακών Αγώνων) της Σβάιερ και του Κοντομανώλη ζούσε με τη λαχτάρα του χρυσού μεταλλίου το οποίο μας είχε μείνει απωθημένο από την Αθήνα και από το Πεκίνο.

Στο ίδιο αγώνισμα (των Ανδρών) το 2004 ο Πολύμερος και ο Σκιαθίτης κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο, το 2008 ο Πολύμερος και ο Μούγιος ανέβηκαν ένα σκαλί πιο ψηλά και χθες μετά το ορεκτικό (της 4ης θέσης) στην τετράκωπο, η Χριστίνα και η Αλεξάνδρα έριξαν άλλο ένα γυναικείο οχυρό κι έκαναν όλη την Ηπειρο να βγει στους δρόμους!

Αναφέρομαι ειδικώς στην Ηπειρο και όχι σε ολάκερη την Ελλάδα, παίρνοντας αφορμή από τις καταβολές και από τις (χθεσινές) αναφορές των δυο κοριτσιών, που (βαδίζοντας στα χνάρια του συχωρεμένου του Εβερτ το 1996 στην Καρδίτσα) κόντεψαν να αρπάξουν κι αυτές το μικρόφωνο και να αλαλάξουν «Κα-στο-ριά» και «Η-γου-με-νί-τσα»!!!

Εδώ βεβαίως τίθεται ένα γεωγραφικό ζήτημα, διότι για την Τσιάβου ερίζουν περισσότερες πόλεις απ' όσες διεκδικούσαν τον Ομηρο: ενώ η Χριστίνα αποτελεί γέννημα θρέμμα της Καστοριάς, η Αλεξάνδρα είναι multi culti, καθώς γεννήθηκε στα Γιάννενα, έχει ρίζες και από την Πρέβεζα, αλλά μεγάλωσε στην Ηγουμενίτσα και ανήκει στον τοπικό Ναυτικό Ομιλο

εξ ου και ο ενθουσιώδης (τηλεοπτικός) χαιρετισμός της «γεια σου, Ηγουμενίτσα»!

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά το ελληνικό ντουέτο έτυχε να κατακτήσει αυτό το χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο μια περίεργη μέρα: η 4η Αυγούστου είναι συνδεδεμένη με την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά (το 1936) και συν τοις άλλοις χθες είχε τα γενέθλιά του ο Ομπάμα, αλλά δυστυχώς η ελληνική κωπηλασία θα πρέπει να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια για να γίνει εξουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες!

Ναι, το ξέρω ότι είμαι άδικος, διότι με τόσους τίτλους που έχουν μαζέψει τα αγόρια και τα κορίτσια τα τελευταία χρόνια στα Ευρωπαϊκά και στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, συν τα τρία ολυμπιακά μετάλλια, είναι προφανές ότι η (πολύ επίπονη, αλλά και ταιριαστή με την ελληνική μυθολογία και ιστορία) κωπηλασία έχει ριζώσει για τα καλά στη συνείδησή μας

και όπως πηγαίνει η δουλειά δικαιούται να συστήνεται ως εθνικό μας άθλημα!