ΌΧΙ ΕΞΌΔΟΥΣ ΚΥΡΊΩΝ S FAIRBAIRN CHATS ON ROWING

 ΌΧΙ ΕΞΌΔΟΥΣ ΚΥΡΊΩΝ

Κατά τη διάρκεια της εξάσκησης στην βάρκα ή στο κωπηλατήριο ( εργόμετρο) και κατά τη διάρκεια κάθε διαδρομής με αγωνιστικό σκάφος, κάθε άνδρας πρέπει να φροντίζει να κάνει καθημερινά πολλές και δυνατές κούπιές Πολλοί άνδρες πηγαίνουν για την καθημερινή διαδρομή και κάνουν αυτό που εγώ ονομάζω διαδρομή για τζέντλεμεν. Αυτό κάνει ελάχιστα ή καθόλου καλό. Σε κάθε εύκολη, και καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής, θα πρέπει να αισθάνεται κανείς ότι αναπνέει ελεύθερα και ότι γυμνάζεται πραγματικά. Οι Ιάπωνες λένε ότι οι αναπνευστικές ασκήσεις είναι το μόνο που χρειάζεται, και έχουν δίκιο- φροντίστε λοιπόν με τίμια σκληρή δουλειά να κάνετε πολλές αναπνευστικές ασκήσεις.

Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΉΣΤΕ ΤΑ ΧΈΡΙΑ Chats on rowing S. Fairbairn

 ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΉΣΤΕ ΤΑ ΧΈΡΙΑ

Μη φοβάστε να χρησιμοποιήσετε τα χέρια σας στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Το τράβηγμα του κουπιού που δεν χρησιμοποιεί τους μυς του χεριού. αλλά μόνο τους μυς της πλάτης,  τους καταπονεί,  έτσι μας βελτιώνει ως μηχανή κωπηλασίας.

Ποιους αναγνωρίζετε στην φωτογραφία;

 

Σταματήστε τους αγώνες κωπηλασίας στα 2000 μέτρα και το μέλλον του beach sprinting: η άποψη του Giuseppe La Mura

 

Τι χρειάζεται η κωπηλασία για να γίνει δημοφιλές άθλημα; Ποια είναι η συνταγή για την προσέλκυση του ενδιαφέροντος των μέσων ενημέρωσης και των χορηγών; Πώς γίνεται ένας πρωταθλητής κωπηλασίας αθλητικός αστέρας; Σε μια προσπάθεια να βρει τις απαντήσεις, ο κόσμος της κωπηλασίας έχει αρχίσει να μεταμορφώνεται, επενδύοντας σε νέα αγωνίσματα όπως η παράκτια κωπηλασία και το beach sprinting. Και υπάρχουν και εκείνοι που προτείνουν να "ολοκληρωθεί" η επανάσταση με τη μείωση στο μισό της ολυμπιακής απόστασης των 2.000 μέτρων: οι μικρότεροι, σκληροί αγώνες θα μπορούσαν να γίνουν πιο ελκυστικοί για τα μέσα ενημέρωσης και πιο διασκεδαστικοί για το κοινό. Μια προοπτική που δεν ικανοποιεί τους πουριτανούς του κουπιού, οι οποίοι δεν θεωρούν την κωπηλασία ως το παράκτιο σπριντ στην παραλία και δεν δέχονται εναλλακτικές λύσεις για τα 2000 μέτρα. Ανάμεσά τους είναι και ο πρώην τεχνικός διευθυντής της εθνικής Ιταλίας Τζουζέπε Λα Μούρα, ο οποίος δημοσίευσε μια ανάρτηση στο Facebook εκφράζοντας την έγκυρη άποψή του. Σας το προτείνουμε εκ νέου.

Giuseppe La Mura, πρώην τεχνικός διευθυντής της εθνικής ομάδας της Ιταλίας.

Η γνώμη του Giuseppe La Mura και η περίπτωση του Los Angeles 2028

"Ακούω συχνά ανθρώπους να λένε: ας κάνουμε κωπηλατικούς αγώνες αντί για 2000 μέτρα 1000, ίσως 500. Θα δείτε τι επιτυχία! Τελευταία αφορμή για τον ενθουσιασμό των υποστηρικτών της μικρής διαδρομής είναι η απόφαση να διεξαχθούν οι αγώνες κωπηλασίας στους μελλοντικούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028 στο Λος Άντζελες σε απόσταση 1500 μέτρων: μια αναγκαστική επιλογή για να αποφευχθεί η μετακίνηση της διαδρομής των αγώνων σε απόσταση 150 χλμ. από την πόλη, όπως συνέβη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες. Θα μπορούσε να γίνει συζήτηση σχετικά με το τι θα ήταν καλύτερο, αλλά τουλάχιστον η αποδοχή μιας απόφασης που λαμβάνεται λόγω ανωτέρας βίας δεν θα πρέπει να σημαίνει ότι θα πρέπει να θεωρηθεί ως "τυχερό" προηγούμενο που θα διαιωνίζεται.

"Στον αγώνα κωπηλασίας πεθαίνεις τρεις φορές

Ο αγώνας κωπηλασίας 2000 μέτρων είναι μια εξαιρετικά σημαντική ανθρώπινη και αθλητική εμπειρία που σημαδεύει όποιον συμμετέχει σε αυτόν. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει ένας θρύλος μεταξύ των κωπηλατών ότι κάποιος πεθαίνει τρεις φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα: στην "εκκίνηση" (για ένα γρήγορο ξεκίνημα που επιτρέπει τη διατήρηση των πρώτων θέσεων, επωφελές για τον έλεγχο των αντιπάλων), στη μέση του αγώνα (για να κρατήσει την αντιπαράθεση με εκείνους που προτιμούν να πιέσουν στο "ρυθμό"), στο τελικό "σεράιτ" (όταν ενόψει του τερματισμού εξαπολύονται οι επιθέσεις των πιο ισχυρών, οι οποίοι παίζουν τα χαρτιά τους στα τελευταία μέτρα του αγώνα, ελπίζοντας στην κατάρρευση εκείνων που προηγούνται, καταβεβλημένοι και θολωμένοι από το γαλακτικό οξύ, επειδή έχουν ήδη ξοδέψει σχεδόν τα πάντα στα πρώτα 1500 μέτρα). Για να βιώσει αυτό το δράμα, ο κωπηλάτης έχει πάντα σεβασμό για τους αντιπάλους του. Πάντα! Όποιος έχει αγωνιστεί σε έναν πραγματικό αγώνα, στην κωπηλασία, δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή την εμπειρία και δεν θα φοβηθεί ποτέ να αντιμετωπίσει τις πιο δύσκολες δοκιμασίες της ζωής. Επιτρέψτε μου μια υπερβολή: όποιος έχει ολοκληρώσει μια κούρσα 2.000 μέτρων σε έναν πραγματικό αγώνα δρόμου έχει περπατήσει το ίδιο μονοπάτι με τους ήρωες!

"Η ποδηλασία πίστας δεν είναι πιο θεαματική από έναν αγώνα εκατοντάδων χιλιομέτρων".

Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία για εκείνους που θέλουν να συντομεύσουν την πορεία με την ελπίδα ότι θα υπάρξει μεγαλύτερη θεαματικότητα και κατά συνέπεια μεγαλύτερη δημοτικότητα. Λες και πρόκειται για μια αξία και είναι δεδομένο ότι αυτοί οι δύο στόχοι θα επιτευχθούν. Ας σκεφτούμε. Η ποδηλασία πίστας σε μήκος ενός χιλιομέτρου δεν είναι σίγουρα πιο δημοφιλής και θεαματική από τα σπριντ και τις μονομαχίες πάνω από βουνοκορφές της ποδηλασίας δρόμου, η οποία πραγματοποιείται σε διαδρομές εκατοντάδων χιλιομέτρων! Ούτε το κανόε-καγιάκ, το οποίο έχει αποστάσεις ενός χιλιομέτρου και κλάσματα αυτού, είναι πιο θεαματικό και δημοφιλές από την κωπηλασία και τα σπριντ που κόβουν την ανάσα στα τελευταία 2000 μέτρα του αγώνα!

"Η κωπηλασία είναι σαν την κλασική μουσική: για λίγους".

Είχα πει κάποτε ότι η κωπηλασία είναι σαν την κλασική μουσική σε σύγκριση με την ποπ μουσική, και ως εκ τούτου θα είναι πάντα για λίγους. Επίσης, επειδή ενώ για να βάλεις 11 κωπηλάτες σε μια βάρκα πρέπει να ξοδέψεις χιλιάδες ευρώ για εξοπλισμό, για να βάλεις διπλάσιους αθλητές να παίξουν ποδόσφαιρο θα χρειαστείς μόνο δώδεκα για να αγοράσεις μια μπάλα. Κάθε απόπειρα να γίνει πιο προσιτή η λεγόμενη καλλιεργημένη μουσική, την έχει κάνει μόνο πιο κοινότυπη: θυμάστε τους τρεις τενόρους, τον Carreras, τον Domingo, τον Pavarotti και τους Friends; Ήταν μια επιτυχία φαινόμενο που τελείωσε μαζί τους.mΣτα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, έγιναν προσπάθειες να απλοποιηθούν οι πολύπλοκοι ήχοι των όπερων και να γίνουν πιο πιασάρικοι: γεννήθηκε η ελαφρά μουσική και οι βόμβοι των οπερέτων. Στη συνέχεια, ούτε αυτές ούτε οι πανίσχυρες όπερες δεν γράφτηκαν πια! Υπέροχο αποτέλεσμα! Ευτυχώς οι λάτρεις του μπελκάντο, λίγοι σε αριθμό, παρέμειναν!

Η κωπηλασία στην παραλία δεν είναι κωπηλασία

Ανατριχιάζω όταν ακούω ότι η κωπηλασία στην παραλία, η τελευταία εφεύρεση της κωπηλασίας, είναι θεαματική και θα μπορούσε να είναι το μέλλον. Τρέχεις κατά μήκος της ακτογραμμής, μπαίνεις σε μια βάρκα, κάνεις ένα gymkhana με στροφή σε σημαδούρα, πηδάς στην ακτή και τρέχεις στην άμμο μέχρι τη γραμμή τερματισμού. Μπορεί να είναι διασκεδαστικό, αλλά δεν είναι κωπηλασία! Ακριβώς όπως η αντικατάσταση της έντονης "Τραβιάτας" του Giuseppe Verdi με την ευχάριστη "Εύθυμη χήρα" του Franz Lehar δεν είναι πλέον κλασική μουσική.

Πηγή

Stop alle gare di canottaggio sui 2000 metri e il futuro del beach sprint: il parere di Giuseppe La Mura - ANAC (anacrowing.org)

Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)

Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)

The 30 Best Rowing Coaches of All Time N 1. Jurgen Grobler

 1. Jurgen Grobler

Ο Γιούργκεν Γκρόμπλερ, ο επικεφαλής προπονητής της αναμφισβήτητα καλύτερης ομάδας του κόσμου, έχει προπονήσει βάρκες σε Ολυμπιακά μετάλλια σε όλους τους Αγώνες από το 1972 (με εξαίρεση τους Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες, τους οποίους η Ανατολική Γερμανία μποϊκοτάρισε). Αν και ξεκίνησε με την ομάδα της Ανατολικής Γερμανίας (γεγονός που μπορεί να περιπλέξει σε κάποιο βαθμό αυτή την κληρονομιά), ακόμη και αν το αφήσουμε αυτό στην άκρη, αυτό που έχει κάνει με την εθνική ομάδα της Βρετανίας δεν είναι τίποτα λιγότερο από εκπληκτικό - τα πληρώματα της Μεγάλης Βρετανίας του Γκρόμπλερ έχουν κερδίσει χρυσά μετάλλια σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες από τότε που ξεκίνησε το πρόγραμμα, πριν από τους Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη.

Προχωρώντας προς το Ρίο, η οκτάκωπος των ανδρών του έφτασε αήττητη εδώ και τρία χρόνια και πήρε το χρυσό, όπως και η τετράκωπος των ανδρών της Μ. Βρετανίας, σηματοδοτώντας τον πέμπτο συνεχόμενο Ολυμπιακό τίτλο για τη Βρετανία και τον Γκρόμπλερ σε αυτή την τετράκωπο των ανδρών (από το Σίδνεϊ) - αποτελέσματα που εδραιώνουν ακόμη περισσότερο αυτό που είναι, κατά τη γνώμη μας, η πιο εντυπωσιακή προπονητική κληρονομιά στην κωπηλασία. Από την εφημερίδα The Guardian:

"Η Βρετανία είναι η πρώτη χώρα που κατακτά πέντε συνεχόμενους Ολυμπιακούς τίτλους στην τετράκωπο των ανδρών, σπάζοντας το ρεκόρ που κατόρθωσε η Ανατολική Γερμανία μεταξύ 1968 και 1980 και η ίδια η Βρετανία μεταξύ 1908 και 1932".

Και, παρά τα σχεδόν μυστικιστικά επίπεδα επιτυχίας του σε ολυμπιακό επίπεδο, ο Γκρόμπλερ (όπως και πολλοί από τους συναθλητές του) τονίζει ότι δεν υπάρχει καμία μαγεία, καμία συντόμευση, καμία "μυστική σάλτσα". Από ένα πρόσφατο αφιέρωμα στον Grobler από τον Alan Oldham για το Rowing News:

"Αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή εξέλιξης για μένα ως προπονητή", θυμάται [ο Grobler]. 'Πολλοί προπονητές πιστεύουν ότι μπορείς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να 'νικήσεις το σύστημα', με την έννοια ότι αν βρεις έναν τρόπο να κάνεις τα παιδιά να κωπηλατούν καλύτερα, τότε δεν θα χρειαστεί να είναι τόσο γυμνασμένοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Είναι τα υψηλότερα επίπεδα φυσικής κατάστασης και τα υψηλότερα επίπεδα τεχνικής και τα υψηλότερα επίπεδα ψυχικής δύναμης που φέρνουν αποτελέσματα"".

Ενώ έχει ήδη συγκεντρώσει περισσότερα χρήματα από όσα οι περισσότεροι προπονητές θα μπορούσαν ποτέ να ονειρευτούν, ο Grobler είναι πολύ συγκεντρωμένος στη στιγμή, στην επόμενη πρόκληση και στους σημερινούς αθλητές του για να μείνει στο παρελθόν, καλώς ή κακώς. Από την Telegraph:

"Δεν έχω τελειώσει ακόμα", λέει, καθώς κάθεται στο γραφείο του και κοιτάζει τα ήρεμα νερά της Εθνικής Λίμνης Κωπηλασίας στο Κάβερσαμ. 'Ελπίζω ότι το Lifetime Achievement δεν σημαίνει ότι αυτή η ζωή έχει τελειώσει. Σκοπεύω να συνεχίσω. Όσο μπορώ να βοηθήσω, θα παραμείνω. Αγαπώ τη δουλειά μου"".

Σίγουρα χαιρόμαστε που το ακούμε αυτό.

Από το https://www.rowingrelated.com/2018/04/the-30-best-rowing-coaches-of-all-time-the-top-10.html

The 30 Best Rowing Coaches of All Time ν 2. Jutta Lau

2. Jutta Lau

Παρόλο που οι γυναίκες δεν εκπροσωπούνται συχνά στην ελίτ των προπονητών, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι η Jutta Lau συγκαταλέγεται μεταξύ των καλύτερων προπονητών, ανδρών και γυναικών, στην ιστορία της κωπηλασίας - μάλιστα, ίσως είναι η καλύτερη προπονήτρια της κωπηλασίας που υπήρξε ποτέ. Εξαιρετική αθλήτρια πριν από την προπονητική της καριέρα, η Lau κέρδισε δύο φορές χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες (1976, 1980) εκπροσωπώντας την Ανατολική Γερμανία.

Και, αυτή η υπεροχή μεταφράστηκε στην εκτόξευση της προπονήτριας - η Λάου συνέχισε να συλλέγει υλικό αφού κρέμασε τη δική της κωπηλασία, προπονώντας την Κάθριν Μπόρον (μία από τις μεγαλύτερες αθλήτριες της κωπηλασίας) και συγκεντρώνοντας τουλάχιστον ένα χρυσό μετάλλιο σε κάθε Ολυμπιακό Αγώνισμα από το 1984 έως το 2004 με τη Γερμανία.

Στην Αθήνα, τα πληρώματα της Λάου κέρδισαν δύο χρυσά και δύο ασημένια. Ανακηρύχθηκε "Διεθνής Προπονητής της Χρονιάς" από την Independent Rowing News το 1999 και "Προπονητής της Χρονιάς" από τη FISA το 2001.

Προφανώς, θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε το ανατολικογερμανικό ντόπινγκ που ήταν ανεξέλεγκτο κατά τη διάρκεια της αθλητικής καριέρας της Λάου και επεκτάθηκε στην προπονητική της καριέρα - αλλά ακόμη και αν το λάβουμε υπόψη, οι σταθερές επιδόσεις μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, συμπεριλαμβανομένων των εξαιρετικών αποτελεσμάτων στην Αθήνα, δείχνουν ότι οι ικανότητές της επεκτάθηκαν πολύ πέρα από αυτή τη μολυσμένη περίοδο (δυστυχώς, μία από τις πολλές, προφανώς) για τον Ολυμπιακό Αθλητισμό.

Από το https://www.rowingrelated.com/2018/04/the-30-best-rowing-coaches-of-all-time-the-top-10.html

The 30 Best Rowing Coaches of All Time Ν 3. Mike Spracklen

 3. Mike Spracklen

Κατά καιρούς πολωτικός, ο Mike Spracklen δεν έπαψε ποτέ να παράγει εξαιρετικά αποτελέσματα στο υψηλότερο επίπεδο. Ξεκίνησε τη θρυλική καριέρα του με τη βρετανική κωπηλασία, κατακτώντας για πρώτη φορά το ασημένιο μετάλλιο με το διπλό ανδρών της Βρετανίας το 1976 στους Αγώνες του Μόντρεαλ. Στη συνέχεια έβαλε τέλος σε μια ανομβρία για τη Βρετανία που έφτανε μέχρι τους Αγώνες του 1948, προπονώντας την τετράκωπο των ανδρών σε χρυσό μετάλλιο στο Λος Άντζελες - ένα πλήρωμα στο οποίο δεν ήταν άλλος από τον Steve Redgrave (οι Αγώνες του Λος Άντζελες σηματοδότησαν την πρώτη από τις πέντε συνεχόμενες Ολυμπιάδες που ο Redgrave επέστρεψε με χρυσό μετάλλιο).

Αν θέλετε να πάρετε μια ιδέα για το πόσο επιτυχημένος ήταν ο Spracklen σε επίπεδο ελίτ, αρκεί να δείτε τον πίνακα στη σελίδα του στη Wikipedia. Με λίγα λόγια: ο Spracklen έχει προπονήσει αθλητές στο Ολυμπιακό βάθρο σε κάθε Αγώνες (εκτός από τους Αγώνες του 1980 στη Μόσχα, τους οποίους οι περισσότεροι από την ομάδα της Μεγάλης Βρετανίας μποϊκοτάρισαν) από το 1976 έως το 2012.

Από μια ανάρτηση στο ιστολόγιο της ασημένιας και χάλκινης Ολυμπιονίκη Silken Laumann, μετά την Ολυμπιακή Ρεγκάτα στο Λονδίνο το 2012:

"Αυτός ο αγώνας δείχνει γιατί ο Mike Spracklen είναι ο καλύτερος προπονητής κωπηλασίας στον κόσμο.  Κανένας άλλος προπονητής δεν θα μπορούσε να πάρει μια ομάδα νεαρών ανδρών, μόνο δύο που είχαν αγωνιστεί σε ολυμπιακό επίπεδο, και τέσσερα χρόνια αργότερα, να κερδίσουν ένα ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες.  Ο Μάικ ξέρει πώς να πάρει την ακατέργαστη φύση του ταλέντου και να του δώσει μορφή για να αποκαλύψει το μεγαλείο.  Υπάρχουν τόσα πολλά που απαιτούνται για την κατάκτηση ενός ολυμπιακού μεταλλίου οποιουδήποτε χρώματος- στο αγώνισμα των οκτάκωπων, η προπόνηση είναι υψίστης σημασίας... Ο Μάικ είναι εξαιρετικός στο να δημιουργεί ένα περιβάλλον που προσελκύει πολλά υποσχόμενους αθλητές και διατηρεί την αφοσίωση εκείνων που έχουν ήδη βιώσει το νικηφόρο άγγιγμά του.  Μόλις φτάσουν στη Βικτώρια για να δεσμευτούν για τη νίκη, ο Μάικ ξέρει πώς να βγάλει κάθε σπιθαμή από κάθε αθλητή".

Ενώ η πιο πρόσφατη προπονητική του θητεία στη Ρωσία επισκιάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το κρατικό σκάνδαλο ντόπινγκ που προκάλεσε την απώλεια πολλών αθλητών της Ρωσικής Ομοσπονδίας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, η ομάδα του Σπρέκλεν έδειχνε σημάδια ανατροπής των πραγμάτων και για τη Ρωσία πριν από την απαγόρευση.

Ανεξάρτητα από το πού θα καταλήξει η καριέρα του, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Spracklen είναι σίγουρα από τους πιο αποτελεσματικούς προπονητές που υπήρξαν ποτέ στην κωπηλασία.

Από το https://www.rowingrelated.com/2018/04/the-30-best-rowing-coaches-of-all-time-the-top-10.html

The 30 Best Rowing Coaches of All Time νThe 30 ν 4. Dick Tonks

 4. Dick Tonks

Ο νεοδιορισθείς προπονητής της ανδρικής κωπηλασίας του Καναδά Dick Tonks έχει αναπτύξει και καθοδηγήσει μερικούς από τους πιο ταλαντούχους και επιτυχημένους αθλητές του αθλήματός μας. Exemplum gratis: Ο Mahé Drysdale -από τους πιο διακριθέντες κωπηλάτες του σκιφ στη σύγχρονη μνήμη- εμπιστεύτηκε την προπόνησή του στον Tonks, παρά κάποιες διαφωνίες με την ηγεσία της Κωπηλασίας της Νέας Ζηλανδίας ενόψει του Ρίο, και αυτό απέδωσε χρυσά μερίσματα.

Όμως ο Drysdale δεν είναι ο πρώτος κωπηλάτης μονού σκιφ που προπόνησε ο Tonks για να φτάσει στο Ολυμπιακό χρυσό - ο Tonks βοήθησε τον Rob Waddell να φτάσει στην κορυφή του βάθρου στο μονό σκιφ ανδρών στο Σίδνεϊ πριν καν γίνει προπονητής πλήρους απασχόλησης. Από την επίσημη ιστοσελίδα της κωπηλασίας του Καναδά Aviron:

"Ο Tonks έχει επίσης βραβευτεί τρεις φορές ως "Προπονητής της Χρονιάς" στην Παγκόσμια Κωπηλασία στα ετήσια βραβεία της Παγκόσμιας Κωπηλασίας - 2005, 2010 και 2012. Ο Ντικ είναι προς το παρόν το μοναδικό άτομο που έχει κερδίσει το βραβείο περισσότερες από μία φορές".

Ήταν επίσης καθοριστικός παράγοντας στην εκπληκτική επιτυχία των αδελφών Evers-Swindell, καθώς και του ζευγαριού Kiwi (που αναλύθηκε παραπάνω), και της Ολυμπιακής Ομάδας Κωπηλασίας της Νέας Ζηλανδίας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996, 2004, 2008 και 2012 - μια περίοδος που είδε την Ασημένια Φτέρη να ανεβαίνει και να γίνεται μια από τις πιο κυρίαρχες δυνάμεις στο άθλημά μας, που ανταγωνίζεται μόνο τη Μεγάλη Βρετανία από άποψη επιδόσεων από την κορυφή ως το τέλος.

Από το https://www.rowingrelated.com/2018/04/the-30-best-rowing-coaches-of-all-time-the-top-10.html

The 30 Best Rowing Coaches of All Time 5. Tom Terhaar

5. Tom Terhaar

Ο Tom Terhaar κάνει ένα πράγμα: κερδίζει. Η γυναικεία ομάδα των ΗΠΑ του Terhaar είναι χωρίς αμφιβολία η πιο ταλαντούχα και ανταγωνιστική στο άθλημα της κωπηλασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: πήραν την 11η συνεχόμενη νίκη τους στην οκτάκωπο γυναικών στο Ρίο και το τρίτο συνεχόμενο χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο. Σε αυτό το σημείο, γενιές κωπηλατών έχουν περάσει από το σύστημα του Terhaar, και έχει κερδίσει χρυσό σχεδόν κάθε χρόνο, ενώ αλλάζει συνεχώς τη σύνθεση, φέρνοντας νέα ταλέντα και επιτρέποντάς τους να αναπτυχθούν μαζί με την ηγεσία των βετεράνων. Από ένα άρθρο για τον Terhaar από την Juliet Macur των New York Times (2015):

"Μέχρι να εμφανιστεί αυτό το γυναικείο πλήρωμα, καμία άλλη εθνική ομάδα κωπηλασίας δεν είχε κερδίσει 10 μεγάλους τίτλους στη σειρά σε οποιοδήποτε αγώνισμα, πόσο μάλλον στην οκτάκωπο, το κορυφαίο αγώνισμα του αθλήματος. Η ομάδα με το επόμενο καλύτερο ρεκόρ ήταν η ανατολικογερμανική τετράκωπος των δεκαετιών του 1970 και του '80, με εννέα διαδοχικές νίκες σε μια εποχή ανεξέλεγκτης κατάχρησης στεροειδών σε αυτό το έθνος του ανατολικού μπλοκ".

Πέρα από τα σχόλια για τα στεροειδή, το χρυσό στο Ρίο απλώς επέκτεινε αυτό το σερί, το οποίο μπορεί να μην εξισωθεί ποτέ, πόσο μάλλον να σπάσει. Παρόλα αυτά, ο Terhaar το κρατάει σε προοπτική - από το ίδιο κομμάτι που αναφέρθηκε παραπάνω:

"Ω, όχι, δεν φταίω εγώ, φταίει η δεξαμενή ταλέντων", είπε ο Terhaar καθώς καθόμασταν στο μηχανοκίνητο σκάφος του προπονητή του και βλέπαμε τους κωπηλάτες του να γλιστρούν. 'Το άθλημα εκρήγνυται. Είναι απλά απίστευτο πόσο μεγάλο είναι τώρα και πόσους σπουδαίους αθλητές παίρνουμε"".

Ο τίτλος ΙΧ και το NCAA σήμαιναν ότι η γυναικεία κωπηλασία δεν ήταν ποτέ πιο δημοφιλής, και αυτό σίγουρα δεν βλάπτει. Αλλά, όπως λέει και αυτό το άρθρο από το New York Magazine:

"...είναι αναμφισβήτητα ο αρχιτέκτονας ενός συστήματος που ανταγωνίζεται τους New England Patriots του Bill Belichick ή τους San Antonio Spurs του Gregg Popovich για συνέπεια και αποτελέσματα, παρά την τακτική εναλλαγή του προσωπικού".

Ο Terhaar ήρθε και μεταμόρφωσε την προπόνηση στο υψηλότερο επίπεδο, και έκτοτε έχει δημιουργήσει μια τόσο ισχυρή κουλτούρα γύρω από τη γυναικεία κωπηλασία των ΗΠΑ που οι αθλήτριες συχνά αναφέρονται στην ομάδα και το σύστημα ως "μηχανή". Αυτή η μηχανή εξακολουθεί να κινείται και παρά τα όσα μπορεί να λένε κάποιοι απ' έξω για την επίδοση των γυναικών των ΗΠΑ στη Σαρασότα πέρυσι, το βάθος και το ανταγωνιστικό επίπεδο φαίνονται πολύ καλά για μεγάλο χρονικό διάστημα, με πολλές συμμετοχές στους τελικούς και πολλά νιάτα στην ομάδα.

Από το https://www.rowingrelated.com/2018/04/the-30-best-rowing-coaches-of-all-time-the-top-10.html

The 30 Best Rowing Coaches of All Time, Ν 6. Giuseppe La Mura

 6. Giuseppe La Mura

Ένας από τους κύριους αρχιτέκτονες της ιταλικής ομοσπονδίας κωπηλασίας juggernaut στην ακμή της από τη δεκαετία του 1980 έως τους Αγώνες του Σίδνεϊ, ο La Mura στρατολόγησε και τους Abbagnale ως νεαρούς, καθοδηγώντας τους Giuseppe και Carmine Abbagnale σε χρυσό σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες και αργυρό στη Βαρκελώνη, και τον Agostino Abbagnale σε τρία χρυσά Ολυμπιακά σε Σεούλ, Ατλάντα και Σίδνεϊ. Παραθέτοντας τα λόγια του Ken Shulman από τους New York Times:

"Δεδομένου του μεγέθους τους, ο La Mura ήξερε ότι τα ανίψια του δεν θα μπορούσαν ποτέ να φτάσουν τη δύναμη των καλύτερων δικώπων του κόσμου, που συνήθως έχουν μέσο όρο 6-4 και 220 κιλά. Θα έπρεπε να τους νικήσουν στην ταχύτητα, επιμηκύνοντας τη κουπιά τους και κάνοντας περισσότερες κινήσεις ανά λεπτό από τους αντιπάλους τους και διατηρώντας με κάποιο τρόπο αυτόν τον ρυθμό για επτά αγωνιώδη λεπτά σε 2.000 μέτρα". 

(Σημείωση: Πρέπει να διαβάσετε το παραπάνω άρθρο από τους NY Times - είναι συναρπαστικό).

Δεδομένων όλων των διεθνών επιτυχιών του στα τέλη του 20ού αιώνα, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί η ιταλική κωπηλασία τοποθέτησε και πάλι τον La Mura (ο οποίος είχε αποχωρήσει από τον ρόλο του στην εθνική ομάδα της Ιταλίας μετά την κατάκτηση τριών χάλκινων μεταλλίων στην Αθήνα) επικεφαλής μετά από μια απογοητευτική συγκομιδή μεταλλίων στο Λονδίνο. Ενώ η Ιταλία κατάφερε να πάρει μόλις δύο χάλκινα μετάλλια στο Ρίο, η επίδραση του Λα Μούρα ήταν εμφανής πέρυσι στη Σαρασότα, όπου η Ιταλία βρέθηκε στην κορυφή του πίνακα μεταλλίων με συνολικά εννέα - ναι, εννέα (τρία χρυσά, τρία ασημένια και τρία χάλκινα).

Από το https://www.rowingrelated.com/2018/04/the-30-best-rowing-coaches-of-all-time-the-top-10.html

The 30 Best Rowing Coaches of All Time, Ν 7. Thor Nilsen

 7. Thor Nilsen

Ένας από τους πιο σημαντικούς και επιδραστικούς προπονητές στο άθλημά μας, τα αποτυπώματα του Nilsen βρίσκονται παντού στην κορυφαία κωπηλασία. Ολυμπιονίκης ως αθλητής, ο Nilsen έμαθε από και συνεργάστηκε με μια λίστα με τους σημαντικότερους προπονητές του κόσμου, όπως ο Harry Mahon (που αναφέρθηκε στο μέρος 2 αυτής της σειράς) και ο Karl Adam. Από την ανάρτηση της FISA σχετικά με την αποχώρησή του από το ρόλο του Διευθυντή Ανάπτυξης:

"Τα μετάλλια που κέρδισαν οι αθλητές που προπόνησε ο Nilsen ανέρχονται σε περίπου 40 χρυσά μετάλλια σε επίπεδο παγκόσμιου πρωταθλήματος και οκτώ χρυσά ολυμπιακά μετάλλια". 

Ο Nilsen ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα σε επίπεδο συλλόγων στη Νορβηγία, αλλά διετέλεσε επίσης τεχνικός διευθυντής για την ισπανική και την ιταλική ομοσπονδία κωπηλασίας, δουλεύοντας με ονόματα όπως ο τρεις φορές χρυσός Ολυμπιονίκης Agostino Abbagnale και βοηθώντας στη δημιουργία μιας κυρίαρχης δεκαετίας στη δεκαετία του 1980 για την ιταλική ομάδα ελαφρών βαρών ανδρών. Συνολικά, ο Nilsen διετέλεσε προπονητής σε τέσσερις διαφορετικές χώρες πριν αναλάβει το ρόλο του διευθυντή ανάπτυξης στη FISA. Και πάλι, απόσπασμα από τη FISA:

"Ο Nilsen έχει λάβει πολλές διακρίσεις, συμπεριλαμβανομένου του βραβείου της FISA για τις διακεκριμένες υπηρεσίες στην κωπηλασία το 2003. Στη συνέχεια, το 2009 έλαβε από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) το ανώτατο βραβείο, το Ολυμπιακό παράσημο. Η υποβολή του βραβείου ανέφερε: "Ο Νίλσεν είναι ένας άνθρωπος με μεγάλο ηθικό ανάστημα. Η γενναιοδωρία του είναι απεριόριστη"".

Μάλλον αξιοσημείωτο για έναν ανταγωνιστικό άνθρωπο, ήταν ίσως η γενναιοδωρία του Νίλσεν που οφείλουμε για το σημερινό καθεστώς που απολαμβάνει η κωπηλασία στους Ολυμπιακούς Αγώνες, περισσότερο από οποιοδήποτε έργο με ένα συγκεκριμένο πλήρωμα ή ακόμη και ομοσπονδία. Η "σύγχρονη ορθόδοξη" τεχνική ("ισχυρή αρχική κίνηση των ποδιών, ενοποιητική πίσω αιώρηση, καθυστερημένο σπάσιμο των βραχιόνων, πλάτη και βραχίονες τελειώνουν μαζί για να παράγουν ισχυρή, σταθερή επιτάχυνση σε όλη τη διαδρομή μέχρι την αποστολή στον τερματισμό", από τη σελίδα 8 του pdf "Η εποχή της πόλωσης" που συνδέεται παραπάνω) που ο Nilsen και άλλοι χρησιμοποίησαν με μεγάλη επιτυχία, έφτασε επίσης σε όλο τον κόσμο σε μικρά και νεοσύστατα προγράμματα, βοηθώντας αυτές τις ομοσπονδίες -όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία- να αναπτυχθούν και να ανταγωνιστούν στο υψηλότερο επίπεδο.

Η ανάπτυξη του αθλήματος σε παγκόσμιο επίπεδο είναι σίγουρα συνεχής, αλλά όπως καταλαβαίνει ο Nilsen και η FISA, είναι το κλειδί για τη διατήρηση της καλής θέσης στο Ολυμπιακό κίνημα, και οι προσπάθειές του δεν είχαν μικρό ρόλο σε αυτό.

Από το https://www.rowingrelated.com/2018/04/the-30-best-rowing-coaches-of-all-time-the-top-10.html

The 30 Best Rowing Coaches of All Time, Ν 8. Karl Adam

 

8. Karl Adam

Ο Γερμανός Karl Adam συγκαταλέγεται στους γίγαντες και τους σημαντικότερους καινοτόμους του αθλήματός μας, παρόλο που, παραδόξως, δεν αγωνίστηκε ποτέ ως κωπηλάτης. Ο Adam ήταν πυγμάχος και σφυροβόλος, ο οποίος κέρδιζε τα προς το ζην διδάσκοντας μαθηματικά(α), φυσική και γυμναστική στο λύκειο του Ratzeburg. Έχοντας ενδιαφερθεί αργά για την κωπηλασία, ίδρυσε τον κωπηλατικό σύλλογο στο Ράτζεμπεργκ και υπηρέτησε ως προπονητής κωπηλασίας με τη γερμανική Ολυμπιακή ομάδα στους Αγώνες του 1956. Όπως αποδείχθηκε, ήταν μια σημαντική στιγμή, όχι μόνο για τον Άνταμ, αλλά και για την ίδια την κωπηλασία. Από το "How they row in Ratzeburg", Sports Illustrated (1963):

"Αναστατωμένος από τη γερμανική πανωλεθρία, επέστρεψε στο Ράτζεμπουργκ γεμάτος επαναστατικές ιδέες για να βελτιώσει τα πράγματα. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα ο Άνταμ έβαλε τους επίδοξους κωπηλάτες του σε ένα επίπονο πρόγραμμα γυμναστικής, τρεξίματος και άρσης βαρών. (Τα γερμανικά πληρώματα δεν προπονούνται ποτέ το χειμώνα σε δεξαμενές, όπως κάνουν πολλοί Αμερικανοί.) Την άνοιξη και το καλοκαίρι κωπηλατούσαν -αλλά μόνο πού και πού στα μεγάλα σκάφη. Καθώς ήταν δύσκολο να συγκεντρώσουν οκτώ άνδρες ταυτόχρονα, εξασκούνταν γενικά σε skif. Στις ελαφριές, εξαιρετικά στενές βάρκες, συλλογίστηκε ο δρ Άνταμ, οι κωπηλάτες αποκτούν καλύτερη αίσθηση του νερού. Εξάλλου, είναι ευκολότερο για τον προπονητή να διαπιστώσει ποιοι είναι οι ισχυρότεροι κωπηλάτες, απλά και μόνο βάζοντάς τους σε αγώνες μεταξύ τους".

Η εκτίμησή του για την "αίσθηση της βάρκας" απηχούσε εκείνη του Steve Fairbairn, και η προσοχή του στη λεπτομέρεια και η καινοτόμος προσέγγισή του στην προπόνηση βοήθησαν γρήγορα να γίνει η Γερμανία μια κωπηλατική δύναμη. Και πάλι, παραθέτοντας το Sports Illustrated:

"Ο προπονητής του Ratzeburg βρήκε επίσης, με πειραματισμούς, ένα είδος μαγικού αριθμού για την εφαρμογή αυτού του συστήματος για να οδηγήσει τους κωπηλάτες του σε κατάσταση καλύτερης απόδοσης στα 2.000 μέτρα - την απόσταση των Ολυμπιακών και διεθνών πρωταθλημάτων για τα οκταμελή πληρώματα. 

Ο μαγικός αριθμός βρίσκεται κάπου μεταξύ 500 και 600 μέτρων. Μετά από πέντε ημέρες σε σκιφ, ο Άνταμ παίρνει τους οκτώ καλύτερους κωπηλάτες του, τους δίνει μεγάλα κουπιά στη θέση των κωπηλατών τους και τους βάζει σε ένα σκάφος. Από μια αγωνιστική εκκίνηση, τους βάζει να τραβήξουν όσο πιο γρήγορα μπορούν για τη μαγική απόσταση. Στη συνέχεια, κωπηλατούν πίσω στο σημείο εκκίνησης, κωπηλατώντας με το ένα χέρι και συζητώντας μαζί, αν το επιθυμούν. Φτάνοντας στην αφετηρία, οδηγούν και πάλι την πορεία. Το κάνουν αυτό έξι έως οκτώ φορές, προσπαθώντας σκληρά να φτάσουν στη γραμμή τερματισμού σε ακριβώς τον ίδιο αριθμό δευτερολέπτων (πάνω-κάτω μισό δευτερόλεπτο) κάθε φορά που κωπηλατούν. Αν μπορούν να το κάνουν αυτό, ας πούμε οκτώ φορές μέσα σε ένα απόγευμα, αιτιολογεί ο δρ Άνταμ, μπορούν να κωπηλατήσουν 2.000 μέτρα σε αγώνες με το εξαιρετικά υψηλό, εξαιρετικά ομαλό τέμπο που έχει κατασταλάξει ο προπονητής τους ως απαραίτητο για την αποθάρρυνση όλων των αντιπάλων".

Ναι, ουσιαστικά εφηύρε την προπόνηση 6x500μ. που αποτελεί πλέον πρότυπο πρόβλεψης για τις επιδόσεις στα 2.000 μέτρα. Επίσης, αν είστε εξοικειωμένοι με τον όρο "γερμανική" (ή, πιο συνηθισμένα στις ΗΠΑ, "κουβάς" ή "tandem") ρυθμισή στην οκτάκωπο - αρχικά αναφερόταν ως "Ratzeburg rig". Όπως σίγουρα γνωρίζουν οι αναγνώστες μας, ο σκοπός αυτής της εξέδρας ήταν να εξαλειφθεί το λεγόμενο "κούνημα" από τις ανταγωνιστικές δυνάμεις των αριστερών και δεξιών κουπιών. (Θυμηθείτε - ο Αδάμ έβγαζε τα προς το ζην διδάσκοντας μαθηματικά και φυσική).

Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη γερμανική οκτάκωπο, με την εξέδρα Ratzeburg, να κερδίζει το χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες της Ρώμης (με τον χαρακτηριστικό πολύ υψηλό ρυθμό κρούσης) στο παραπάνω βίντεο, ξεκινώντας από το 2:33. Για τους γερμανόφωνους (ή τουλάχιστον αναγνώστες) στο κοινό, υπάρχει μια ιστοσελίδα, "Karl Adam: Vater des Deutschlandachters", με περαιτέρω ιστορικό και φωτογραφίες, εδώ.

Από το https://www.rowingrelated.com/2018/04/the-30-best-rowing-coaches-of-all-time-the-top-10.html

https://www.facebook.com/goldachter/

Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)