Τι χρειάζεται η κωπηλασία για να γίνει δημοφιλές άθλημα; Ποια είναι η συνταγή για την προσέλκυση του ενδιαφέροντος των μέσων ενημέρωσης και των χορηγών; Πώς γίνεται ένας πρωταθλητής κωπηλασίας αθλητικός αστέρας; Σε μια προσπάθεια να βρει τις απαντήσεις, ο κόσμος της κωπηλασίας έχει αρχίσει να μεταμορφώνεται, επενδύοντας σε νέα αγωνίσματα όπως η παράκτια κωπηλασία και το beach sprinting. Και υπάρχουν και εκείνοι που προτείνουν να "ολοκληρωθεί" η επανάσταση με τη μείωση στο μισό της ολυμπιακής απόστασης των 2.000 μέτρων: οι μικρότεροι, σκληροί αγώνες θα μπορούσαν να γίνουν πιο ελκυστικοί για τα μέσα ενημέρωσης και πιο διασκεδαστικοί για το κοινό. Μια προοπτική που δεν ικανοποιεί τους πουριτανούς του κουπιού, οι οποίοι δεν θεωρούν την κωπηλασία ως το παράκτιο σπριντ στην παραλία και δεν δέχονται εναλλακτικές λύσεις για τα 2000 μέτρα. Ανάμεσά τους είναι και ο πρώην τεχνικός διευθυντής της εθνικής Ιταλίας Τζουζέπε Λα Μούρα, ο οποίος δημοσίευσε μια ανάρτηση στο Facebook εκφράζοντας την έγκυρη άποψή του. Σας το προτείνουμε εκ νέου.
Giuseppe La Mura, πρώην τεχνικός διευθυντής της εθνικής ομάδας της Ιταλίας.
Η γνώμη του Giuseppe La Mura και η περίπτωση του Los Angeles 2028
"Ακούω συχνά ανθρώπους να λένε: ας κάνουμε κωπηλατικούς αγώνες αντί για 2000 μέτρα 1000, ίσως 500. Θα δείτε τι επιτυχία! Τελευταία αφορμή για τον ενθουσιασμό των υποστηρικτών της μικρής διαδρομής είναι η απόφαση να διεξαχθούν οι αγώνες κωπηλασίας στους μελλοντικούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2028 στο Λος Άντζελες σε απόσταση 1500 μέτρων: μια αναγκαστική επιλογή για να αποφευχθεί η μετακίνηση της διαδρομής των αγώνων σε απόσταση 150 χλμ. από την πόλη, όπως συνέβη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες. Θα μπορούσε να γίνει συζήτηση σχετικά με το τι θα ήταν καλύτερο, αλλά τουλάχιστον η αποδοχή μιας απόφασης που λαμβάνεται λόγω ανωτέρας βίας δεν θα πρέπει να σημαίνει ότι θα πρέπει να θεωρηθεί ως "τυχερό" προηγούμενο που θα διαιωνίζεται.
"Στον αγώνα κωπηλασίας πεθαίνεις τρεις φορές
Ο αγώνας κωπηλασίας 2000 μέτρων είναι μια εξαιρετικά σημαντική ανθρώπινη και αθλητική εμπειρία που σημαδεύει όποιον συμμετέχει σε αυτόν. Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει ένας θρύλος μεταξύ των κωπηλατών ότι κάποιος πεθαίνει τρεις φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα: στην "εκκίνηση" (για ένα γρήγορο ξεκίνημα που επιτρέπει τη διατήρηση των πρώτων θέσεων, επωφελές για τον έλεγχο των αντιπάλων), στη μέση του αγώνα (για να κρατήσει την αντιπαράθεση με εκείνους που προτιμούν να πιέσουν στο "ρυθμό"), στο τελικό "σεράιτ" (όταν ενόψει του τερματισμού εξαπολύονται οι επιθέσεις των πιο ισχυρών, οι οποίοι παίζουν τα χαρτιά τους στα τελευταία μέτρα του αγώνα, ελπίζοντας στην κατάρρευση εκείνων που προηγούνται, καταβεβλημένοι και θολωμένοι από το γαλακτικό οξύ, επειδή έχουν ήδη ξοδέψει σχεδόν τα πάντα στα πρώτα 1500 μέτρα). Για να βιώσει αυτό το δράμα, ο κωπηλάτης έχει πάντα σεβασμό για τους αντιπάλους του. Πάντα! Όποιος έχει αγωνιστεί σε έναν πραγματικό αγώνα, στην κωπηλασία, δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή την εμπειρία και δεν θα φοβηθεί ποτέ να αντιμετωπίσει τις πιο δύσκολες δοκιμασίες της ζωής. Επιτρέψτε μου μια υπερβολή: όποιος έχει ολοκληρώσει μια κούρσα 2.000 μέτρων σε έναν πραγματικό αγώνα δρόμου έχει περπατήσει το ίδιο μονοπάτι με τους ήρωες!
"Η ποδηλασία πίστας δεν είναι πιο θεαματική από έναν αγώνα εκατοντάδων χιλιομέτρων".
Τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία για εκείνους που θέλουν να συντομεύσουν την πορεία με την ελπίδα ότι θα υπάρξει μεγαλύτερη θεαματικότητα και κατά συνέπεια μεγαλύτερη δημοτικότητα. Λες και πρόκειται για μια αξία και είναι δεδομένο ότι αυτοί οι δύο στόχοι θα επιτευχθούν. Ας σκεφτούμε. Η ποδηλασία πίστας σε μήκος ενός χιλιομέτρου δεν είναι σίγουρα πιο δημοφιλής και θεαματική από τα σπριντ και τις μονομαχίες πάνω από βουνοκορφές της ποδηλασίας δρόμου, η οποία πραγματοποιείται σε διαδρομές εκατοντάδων χιλιομέτρων! Ούτε το κανόε-καγιάκ, το οποίο έχει αποστάσεις ενός χιλιομέτρου και κλάσματα αυτού, είναι πιο θεαματικό και δημοφιλές από την κωπηλασία και τα σπριντ που κόβουν την ανάσα στα τελευταία 2000 μέτρα του αγώνα!
"Η κωπηλασία είναι σαν την κλασική μουσική: για λίγους".
Είχα πει κάποτε ότι η κωπηλασία είναι σαν την κλασική μουσική σε σύγκριση με την ποπ μουσική, και ως εκ τούτου θα είναι πάντα για λίγους. Επίσης, επειδή ενώ για να βάλεις 11 κωπηλάτες σε μια βάρκα πρέπει να ξοδέψεις χιλιάδες ευρώ για εξοπλισμό, για να βάλεις διπλάσιους αθλητές να παίξουν ποδόσφαιρο θα χρειαστείς μόνο δώδεκα για να αγοράσεις μια μπάλα. Κάθε απόπειρα να γίνει πιο προσιτή η λεγόμενη καλλιεργημένη μουσική, την έχει κάνει μόνο πιο κοινότυπη: θυμάστε τους τρεις τενόρους, τον Carreras, τον Domingo, τον Pavarotti και τους Friends; Ήταν μια επιτυχία φαινόμενο που τελείωσε μαζί τους.mΣτα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα, έγιναν προσπάθειες να απλοποιηθούν οι πολύπλοκοι ήχοι των όπερων και να γίνουν πιο πιασάρικοι: γεννήθηκε η ελαφρά μουσική και οι βόμβοι των οπερέτων. Στη συνέχεια, ούτε αυτές ούτε οι πανίσχυρες όπερες δεν γράφτηκαν πια! Υπέροχο αποτέλεσμα! Ευτυχώς οι λάτρεις του μπελκάντο, λίγοι σε αριθμό, παρέμειναν!
Η κωπηλασία στην παραλία δεν είναι κωπηλασία
Ανατριχιάζω όταν ακούω ότι η κωπηλασία στην παραλία, η τελευταία εφεύρεση της κωπηλασίας, είναι θεαματική και θα μπορούσε να είναι το μέλλον. Τρέχεις κατά μήκος της ακτογραμμής, μπαίνεις σε μια βάρκα, κάνεις ένα gymkhana με στροφή σε σημαδούρα, πηδάς στην ακτή και τρέχεις στην άμμο μέχρι τη γραμμή τερματισμού. Μπορεί να είναι διασκεδαστικό, αλλά δεν είναι κωπηλασία! Ακριβώς όπως η αντικατάσταση της έντονης "Τραβιάτας" του Giuseppe Verdi με την ευχάριστη "Εύθυμη χήρα" του Franz Lehar δεν είναι πλέον κλασική μουσική.
Πηγή
Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)
Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου