Πριν από λίγο καιρό η ζωή της Μάρνι ΜακΜπιν ήταν γεμάτη κωπηλασία. Αυτή η δέσμευση οδήγησε την Καναδή να γίνει μία από τις πιο παρασημοφορημένες γυναίκες του αθλήματος.
Γνωστή για τις συμμετοχές της σε περισσότερα από ένα αγωνίσματα, η McBean κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 (οκτάκωπος και δίκωπος) και ένα χρυσό και ένα χάλκινο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα το 1996 (δίκωπος και τετράκωπος). Η McBean συνέχισε να προκρίνεται στο μονό σκιφ για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ και η προετοιμασία της πήγαινε καλά. Αυτό όμως έμελλε να αλλάξει.
"Πηγαίνοντας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ σκεφτόμουν ότι οι τρεις Ολυμπιακοί Αγώνες θα ήταν το τέλος για μένα. Είχα τόσο μεγάλη επιτυχία σε όλες τις βάρκες πληρώματος και τώρα προσέγγιζα τους Αγώνες ως μονόκωπος", λέει η McBean. "Όπως αποδείχθηκε, δύο δίσκοι στην πλάτη μου εκφυλίζονταν και το ίδιο και η ταχύτητά μου. Στο Σίδνεϊ αναγκάστηκα να αποσυρθώ από τους αγώνες όταν τελικά οι δίσκοι έσπασαν. Ήταν τόσο απίστευτα απογοητευτικό".
Τα μέσα ενημέρωσης αποφάσισαν ότι αυτό ήταν το τέλος των αγώνων για τον McBean. "Δεν μου άρεσε αυτό - να μου λένε ότι τελείωσα", λέει ο McBean που έκανε μήνες αποκατάστασης μετά από μια εγχείρηση στην πλάτη για να γίνει και πάλι δυνατός. Αλλά στο τέλος η McBean συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν αρκετά "πεινασμένη" για να δεσμευτεί για περισσότερα.
Η McBean έμεινε μακριά από την κωπηλασία για μεγάλο χρονικό διάστημα συμμετέχοντας σε άλλα αθλήματα και περιπέτειες. "Αλλά", παραδέχεται η McBean, "συχνά δελεάστηκα να επιστρέψω σε λίγη χοντρή προπόνηση και σε αγώνες για το Head of the Charles. Η φθινοπωρινή σεζόν είναι σύντομη, διασκεδαστική και η κωπηλασία είναι συχνά σπουδαία".
Πιο πρόσφατα, η Marnie McBean κωπηλατούσε το 2019, όταν το Ολυμπιακό πλήρωμα του 1992 συγκεντρώθηκε και αγωνίστηκε στο Head of the Charles. "Αυτό ήταν απίστευτα ξεχωριστό- θέλαμε ακόμα να κινήσουμε τη βάρκα με την "ίδια" ένταση και ρυθμό".
Η McBean, ωστόσο, παρέμεινε να ασχολείται και εκτός νερού, δουλεύοντας με την Ολυμπιακή Ομάδα του Καναδά ως ειδικός στην προετοιμασία και καθοδήγηση ολυμπιακών αθλητών. "Από το 2006 έχω συνεργαστεί με έξι ολυμπιακές ομάδες - σε όλα τα αθλήματα- θερινές και χειμερινές - για να τις βοηθήσω στην ολυμπιακή τους προετοιμασία. Πρόσφατα ήμουν Chef de Mission για την ομάδα του Καναδά στο Τόκιο".
Η οικογένεια έχει γίνει το επίκεντρο της ζωής του McBean. "Η σύζυγός μου (Deanah Shelly) και εγώ έχουμε μια εξάχρονη κόρη και το να διασφαλίσουμε ότι η κοινωνική, εκπαιδευτική και σωματική της ανάπτυξη είναι διασκεδαστική σε μια πανδημία δεν είναι εύκολο".
Η συζήτηση για την κωπηλασία δεν κυριαρχεί πλέον: "Μόνο όταν μιλάω με κωπηλάτες! Το έργο μου ως μέντορας και σεφ των τελευταίων έξι ολυμπιακών ομάδων σημαίνει ότι τα θέματα που τείνω να καλύπτω περιλαμβάνουν όλα τα αθλήματα ή/και το ολυμπιακό κίνημα στο σύνολό του". Παρόλα αυτά, η McBean αναγνωρίζεται για την ολυμπιακή της επιτυχία. "Νομίζω ότι το όνομά μου ξεχωρίζει ως μοναδικό και έχω παραμείνει στα μέσα ενημέρωσης ως φωνή του αθλητισμού και των καναδικών αξιών".
Όταν η McBean κοιτάζει πίσω στην κωπηλατική της καριέρα, λέει ότι ανάλογα με την ημέρα, οι σκέψεις της αλλάζουν. "Υπάρχουν πολλά αγωνιστικά στιγμιότυπα, μεγάλες στιγμές και ανακαλύψεις", λέει. "Αλλά τελευταία οι αναμνήσεις μου είναι από την Kathleen (την κωπηλάτρια της Marnie McBean, Kathleen Heddle, η οποία απεβίωσε από καρκίνο το 2021). Παρόλο που οι προσωπικότητές μας παρουσιάζονταν τόσο διαφορετικές, μοιραζόμασταν μια βαθιά δέσμευση για το σε τι θα επικεντρωνόμασταν και πώς θα προπονούμασταν και θα κωπηλατούσαμε. Το έργο μας ήταν πιο πολύτιμο για εμάς από τον στόχο μας.
"Ειλικρινά, αυτό που ξεχωρίζει είναι οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα εκείνο το διάστημα- η σκληρή δουλειά που ήταν απλώς μέρος των ημερών μας - η εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλον, το γέλιο, ο τρόπος ζωής".
Πρόσφατα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, η Marnie McBean πρόλαβε να παρακολουθήσει την οκτάκωπο γυναικών του Καναδά να κερδίζει το χρυσό. "Σίγουρα με έκανε να θυμηθώ πώς είναι να είσαι μέλος μιας ομάδας - ένα μεγάλο πλήρωμα που περνάει τόσα πολλά για να είναι εκεί (σωματικά και ψυχικά) ο ένας για τον άλλον μέσα και έξω από το νερό.
"Ήταν τόσο ωραίο να βρίσκομαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες", προσθέτει η McBean. "Ήταν εκπληκτικό πόσους παλιούς φίλους είδα εκεί από τόσα πολλά έθνη. Τόσοι πολλοί είναι προπονητές, αθλητικοί διαχειριστές, ΜΜΕ, αξιωματούχοι της FISA και αξιωματούχοι της ΔΟΕ. Ήταν πολύ ωραίο να βλέπω τόσους πολλούς να εξακολουθούν να προσφέρουν στην παγκόσμια κωπηλατική μας κοινότητα.
"Ελπίζω να μην χάσω ποτέ την επαφή".
Translated with www.DeepL.com/Translator (free version)
Not long ago everything about Marnie McBean’s life was rowing. This commitment led the Canadian to be one of the most decorated women in the sport.
Known to race in more than one event, McBean won two gold medals at the 1992 Barcelona Olympics (eight and pair) and a gold and bronze at the 1996 Atlanta Olympics (double sculls and quadruple sculls). McBean went on to qualify in the single sculls for the 2000 Sydney Olympics and her lead up was going well. But this was to change.
“Going into the Sydney Olympics I was thinking that three Olympics would be it for me. I’d had such great success in all the crew boats, and now I was approaching the Games as a single sculler,” says McBean. “As it turned out, two discs in my back were degenerating and so was my speed. In Sydney I had to withdrawal from competition when the discs finally ruptured. It was so incredibly disappointing.”
The media decided that this was the end of competition for McBean. “I didn’t like that – being told I was done,” says McBean who did months of rehab after a back operation to get strong again. But in the end McBean realised she wasn’t ‘hungry’ enough to commit to more.
McBean stayed away from rowing for a long time taking part in other sports and adventures. “But,” McBean admits,” I often I got lured back into a bit of fat training and racing for Head of the Charles. The fall season is short, fun and rowing is often great.”
Most recently, Marnie McBean rowed in 2019 when her 1992 Olympic crew got together and raced at the Head of the Charles. “This was incredibly special; we still wanted to move the boat with the ‘same’ intensity and rhythm.”
McBean, however, did stay involved off the water working with the Canadian Olympic Team as a specialist in Olympic Athlete Preparation and Mentoring. “Since 2006 I have worked with six Olympic teams – all sports; Summer and Winter – to help them with their Olympic preparation. Recently I was Chef de Mission for Team Canada in Tokyo.”
Family has become the centre of McBean’s life. “My wife (Deanah Shelly) and I have a six-year-old daughter and making sure that her social, educational and physical development is fun in a pandemic isn’t easy.”
Rowing conversation no longer dominates, “Only when I’m talking to rowers! My work as a mentor and Chef to the last six Olympic teams means the topics that I tend to cover include all sports and/or the Olympic movement as a whole.” Still, McBean is recognised for her Olympic success. “I think my name stands out as unique and I’ve remained in the media as a voice for sport and Canadian values.”
When McBean looks back on her rowing career she says depending on the day, her thoughts change. “There are many race highlights, big moments and breakthroughs,” she says. “But lately my memories have been of Kathleen (Marnie McBean’s rowing partner Kathleen Heddle who passed away from cancer in 2021). Even though our personalities presented so differently we shared a deep commitment to what we would focus on and how we would train and row. Our task was more valuable to us than our goal.
“Honestly what stands out is the people that I got to spend that time with; the hard work that was just part of our days – the reliance on each other, the laughter, the life style.”
Most recently at the Tokyo Olympics, Marnie McBean got to watch the Canadian women’s eight win gold. “It certainly took me back to what it felt like to be part of a group – a big crew working through so much to be there (physically and mentally) for each other on and off the water.
“It was so great to be at the Olympics,” McBean adds. “It was amazing how many old friends I saw there from so many nations. So many are coaches, sport administrators, media, FISA officials and IOC officials. It was really cool to see so many still giving back to our global rowing community.
“I hope I never lose touch.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου