Η δίδυμη δύναμη της κωπηλασίας

http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4659468

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΛΑΜΠΙΡΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Ολη η Ελλάδα τραβάει κουπί αλλά για τους δίδυμους αδελφούς Απόστολο και Νίκο Γκουντούλα αυτό αποτελεί τρόπο ζωής. Το χρυσό δίδυμο (όνομα και πράγμα) της ελληνικής κωπηλασίας τραβάει κουπί από το 1997, όταν τα δύο αδέλφια σε ηλικία 12 ετών βρέθηκαν με τους γονείς τους Κωνσταντίνο και Ιωάννα στην υπέροχη λίμνη Πολυφύτου στη γενέτειρά τους, στα Σέρβια Κοζάνης, για να πιουν έναν χυμό και κατέληξαν τελικά με τα κουπιά στο χέρι

Σε ένα άθλημα όπου το πλήρωμα χρειάζεται να έχει αδελφική αλληλεγγύη και απόλυτο συγχρονισμό οι δίδυμοι αδελφοί φαντάζουν - και είναι - ο ιδανικός συνδυασμός.

Το πρόσφατο χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Πλόβντιβ τρίτωσε το... καλό για τον Απόστολο και τον Νίκο, που ήδη στα 26 τους χρόνια μετρούν τρία χρυσά μετάλλια και ένα ασημένιο σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και ένα ασημένιο σε Παγκόσμιο. Στη βάρκα αρχηγός είναι ο Απόστολος που είναι και ο μεγαλύτερος αδελφός: «Πληρώνω αυτά τα είκοσι λεπτά διαφοράς που έχουμε με τον Αποστόλη. Δυστυχώς πρέπει να τον ακούω ως μεγαλύτερο και έτσι κι αλλιώς είναι ο επίκωπος στη βάρκα», λέει χαμογελώντας ο Νίκος, που είναι ενάμιση πόντο κοντύτερος και μισό κιλό ελαφρύτερος από τον αδελφό του! «Εγώ όμως είμαι πιο όμορφος» συμπληρώνει ο Απόστολος.

ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ. Αχώριστοι από το σχολείο, αφού κάθονταν μέχρι και στο ίδιο θρανίο. «Μόνο στο Δημοτικό, διότι πλέον στο Γυμνάσιο δεν ήμασταν και τόσο ήσυχοι και οι δάσκαλοι μας χώριζαν» λέει ο Νίκος που με τον αδελφό του βρέθηκαν μαζί μέχρι τα θρανία του ΤΕΦΑΑ όπου έχουν πάρει το πτυχίο τους. «Αυτοκόλλητοι» από κούνια δηλαδή και σαφώς πιο καλομαθημένοι ως οι Βενιαμίν της εξαμελούς οικογένειάς τους. Και όμως και οι δύο μεγάλωσαν νωρίς, ωρίμασαν, όταν το όνειρό τους πήγε να σβήσει με το «καλημέρα» το 1999. Οταν ο σύλλογός τους στην Κοζάνη δεν μπορούσε πλέον να συντηρήσει το άθλημα της κωπηλασίας και έπρεπε να βρουν άλλη απασχόληση. Είχαν ασχοληθεί και με τον στίβο, με ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά είπαμε, ήθελαν να τραβήξουν κουπί και η μεγάλη τους αδελφή Εύη τους έσωσε (Λίλα είναι η μικρότερη).

Στη Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζε, τους πρότεινε να πάνε μαζί της και έτσι έγινε η πρώτη επαφή με το σωματείο στο οποίο ανήκουν μέχρι σήμερα τον Ομιλο Φίλων Θαλάσσης.

«Ολα έγιναν με έναν τρόπο μαγικό. Βρήκαμε πολύ καλές συνθήκες προπόνησης, ενώ μας βοήθησε απίστευτα και το αθλητικό σχολείο της Καλαμαριάς στο οποίο και πήγαμε. Ενας θεσμός, του αθλητικού σχολείου, που σήμερα ουσιαστικά έχει εξαφανιστεί» λέει ο Απόστολος που αν και μεγαλύτερος, έστω για ένα εικοσάλεπτο, στάζει μέλι για τον αδελφό του: «Είναι η σανίδα σωτηρίας μου, η δικλίδα ασφαλείας. Η βάση της προπόνησης, τέλειο παράδειγμα για μένα» επισημαίνει. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία, όπως παραδέχεται και ο Νίκος που είναι μάλλον πιο... φωνακλάς: «Δεν θα ξεχάσω σε μια προπόνηση στον ποταμό Λουδία στα Γιαννιτσά, ένα πρωί με ομίχλη που δεν πηγαίναμε καλά και άρχισα να φωνάζω, με αποτέλεσμα να τσακωθούμε. Είναι λογικό άλλωστε και τα αδέλφια να έχουν τις διαφωνίες τους. Απλώς ο Απόστολος είναι πιο προστατευτικός στις δύσκολες στιγμές και είναι πάντα δίπλα μου. Γενικά το καλό είναι πως όταν έχουμε δυσκολίες, πεισμώνουμε και γινόμαστε ένα, μια γροθιά, και αυτό μας βοηθάει».

Στο σχολείο, όταν οι συμμαθητές τους είχαν μάθει πως ασχολούνται με την κωπηλασία, τους έπαιρναν στο... ψιλό. «Ρε Γκουντούλα, πού πάτε με τα κουπιά. Παίξτε ποδόσφαιρο» ήταν η κλασική ατάκα στο Γυμνάσιο. Η Κοζάνη ήταν άλλωστε στο φόρτε της τότε και πρωταγωνιστούσε. Αλλά και οι φίλοι και γνωστοί τους προς τα εκεί έκλιναν: «Βρε παιδιά πηγαίνετε στο ποδόσφαιρο να βγάλετε και χρήματα» τους έλεγαν. Ευτυχώς και για τους ίδιους, αλλά και για την ελληνική κωπηλασία, τα δύο αδέλφια έκλεισαν τα αυτιά τους και συνέχιζαν τα ατελείωτα χιλιόμετρα εντός και εκτός νερού (με το κωπηλατοεργόμετρο).

Η ιστορία τούς δικαίωσε καθώς αποτελούν ένα από τα κορυφαία δίδυμα της ελληνικής κωπηλασίας και μάλιστα ήταν οι αθλητές του μήνα για την Παγκόσμια Ομοσπονδία του αθλήματος. Το 2004, με βαμμένα τα πρόσωπά τους στα χρώματα της ελληνικής σημαίας, ήταν πρώτη θέση στις κερκίδες του Σχοινιά για να αποθεώσουν τους Πολύμερο και Σκιαθίτη στον δρόμο προς το χάλκινο Ολυμπιακό μετάλλιο, το πρώτο στην ιστορία της ελληνικής κωπηλασίας.

Λίγο νωρίτερα είχαν δοκιμάσει πρώτοι τα ελληνικά νερά στο test event της διοργάνωσης, όπου έτρεξαν ως έφηβοι και το όνειρό τους ήταν η δική τους συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Εχασαν το στοίχημα (με την τετράκωπο) στις λεπτομέρειες και δεν πήγαν στο Πεκίνο το 2008, αλλά η μοίρα τους επιφύλαξε το καλύτερο, αφού πρόκειται να ντεμπουτάρουν σε Ολυμπιακούς Αγώνες στη Μέκκα της κωπηλασίας, το Λονδίνο.

Ηδη πήραν μια γεύση για το τι τους περιμένει, αφού έλαβαν μέρος σε έναν από τους αρχαιότερους αγώνες στην Αγγλία, τη ρεγκάτα του Χένλεϊ, που διεξάγεται από το 1857.

Ψάχνουν από τώρα εισιτήρια για τους συγγενείς τους, αλλά είναι είδος υπό εξαφάνιση, ιδιαίτερα για το άθλημα της κωπηλασίας. Αυτά που έχουν φυλάξει για τα μέλη της ολυμπιακής οικογένειας κοστίζουν 750 ευρώ για μία εβδομάδα αγώνων, άρα μόνο για τους γονείς τους χρειάζονται 1.500 ευρώ !

Σε μια εποχή που η Πολιτεία κόβει τα πάντα, οι δίδυμοι είναι το μοναδικό πλήρωμα στην κωπηλασία που έχει βρει χορηγό, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.

Εχοντας την τύχη να βρίσκονται σε κοινόβιο τα τελευταία χρόνια με τον Βασίλη Πολύμερο, τον κορυφαίο έλληνα κωπηλάτη, πήραν πολλά από αυτόν. Το γεγονός ότι έχει τρέξει τέσσερις φορές σε Ολυμπιακούς, αλλάζοντας ισάριθμους παρτενέρ, δείχνει και την αξία του.

Τα δύο αδέλφια πήραν το ρίσκο και άλλαξαν κατηγορία πηγαίνοντας από τη δίκωπο ελαφρών βαρών στην όπεν, θεωρώντας ότι μπορούν να πετύχουν ακόμα καλύτερες επιδόσεις. Είχαν την τύχη να έχουν τον Σάκη Αθανασιάδη από τη Θεσσαλονίκη, που είναι και ο έλληνας προπονητής στην Εθνική, και τον «τρελό» Ιταλό, όπως λένε τον μαέστρο Τζιοβάνι Ποστιλιόνε. Και από τους δύο πήραν πολλά και πάντα σε συνεργασία επιλέγουν την καλύτερη δυνατή λύση.

Ο ΣΤΟΧΟΣ. «Δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στο Πεκίνο θα μας αρκούσε απλώς η συμμετοχή. Τώρα ξέρουμε ότι έχουμε τις δυνατότητες και για ένα μετάλλιο και αυτό θα κυνηγήσουμε» καταλήγει με αυτοπεποίθηση ο Νίκος. Αν τους δει κανείς στο βάθρο, όπου ανεβαίνουν πολύ συχνά τελευταία, νομίζει πως βλέπει τον έναν να καθρεφτίζεται στον άλλον, αφού ακόμα και το μούσι τους είναι περιποιημένο με τον ίδιο τρόπο. Ομως γνωρίζουν καλά πως ο καθένας είναι ξεχωριστή προσωπικότητα, έχει και τα δικά του «πιστεύω». Ο Απόστολος και ο Νίκος είναι σαν το νίτρο και τη γλυκερίνη. Ο καθένας ξεχωριστός, αλλά αν τους αναμείξεις στην ίδια βάρκα κάνεις ένα εκρηκτικό μείγμα που πετάει προς την κορυφή.