Ήρθε η ώρα για το δεύτερο μέρος της σειράς 3 τμημάτων μας σχετικά με τους καλύτερους από τους καλύτερους προπονητές της κωπηλασίας. Η επιλογή και η κατάταξη αυτών των εξαιρετικών παραδειγμάτων ηγεσίας στηο σκάφος συνοδειας δεν είναι μικρό έργο και, όπως είπαμε την προηγούμενη εβδομάδα, δεν είναι ένα τέλειο σύστημα - ακόμα. Αλλά η ελπίδα είναι ότι τα παρακάτω μπορούν να χρησιμεύσουν για την εκπαίδευση και να πυροδοτήσουν συζητήσεις, τόσο ως εκτίμηση της ιστορίας όσο και της προπονητικής τέχνης.
The RowingRelated Top 30 (Photo: Al Ubrickson, courtesy of the Ulbrickson Family Collection)Επίσης, σημείωση: Όπως αναφέραμε στο πρώτο μέρος αυτής της σειράς, υπάρχουν λίγες γυναίκες σε αυτόν τον κατάλογο, αλλά αυτό αντικατοπτρίζει τη γενική υποεκπροσώπηση των γυναικών στις τάξεις των προπονητών στο άθλημά μας -και μάλιστα (όπως έχει τεκμηριωθεί επαρκώς) σε έναν αυξανόμενο αριθμό αθλημάτων του NCAA στις Ηνωμένες Πολιτείες.
20. Al Ulbrickson
Ο άνθρωπος, ο μύθος, ο θρύλος, που οδήγησε τους "Boys in the Boat" στην ολυμπιακή δόξα στο Βερολίνο στους Αγώνες του 1936. Ο Ulbrickson ήταν ένα ιδιαίτερο είδος ταλέντου, καθώς κατανοούσε -και χρησιμοποιούσε στο έπακρο- τη σοφία και την αξία των ανθρώπων γύρω του για να παράγει αποτελέσματα. Η συνεργασία του με τον διάσημο κατασκευαστή σκαφών (και γκουρού της κωπηλασίας) George Pocock ήταν εξαιρετικά καρποφόρα και (χάρη εν μέρει στον Daniel James Brown), τα επιτεύγματα του Ulbrickson δεν έχουν ίσως ποτέ εκτιμηθεί περισσότερο όχι μόνο από την κωπηλατική κοινότητα, αλλά και από το ευρύ κοινό.
Έχοντας αναλάβει ένα επιτυχημένο πρόγραμμα των Husky από τον Rusty Callow το 1927 (στην τρυφερή ηλικία των 24 ετών), ο Ulbrickson έμαθε γρήγορα ότι είχε τα χέρια του γεμάτα με την αντιμετώπιση ενός άλλου πρώην Husky, του Ky Ebright, ο οποίος είχε αναλάβει τον τίτλο του προπονητή της ανδρικής ομάδας της Καλιφόρνια (και τους οδήγησε στο χρυσό Ολυμπιακό εισιτήριο το 1928 - γι' αυτό, περισσότερα παρακάτω).
Αν και ήταν ο Ebright και ο Cal που κατέκτησαν το χρυσό για δεύτερη φορά το 1932 στους Αγώνες του Λος Άντζελες, οι Huskies του Ulbrickson έγραψαν μια από τις πιο συναρπαστικές αθλητικές ιστορίες του 20ού αιώνα. Από τον Eric Cohen του HuskyCrew.com:
"Ιστορικά μιλώντας, το πλήρωμα της Ουάσινγκτον του 1936 θα ήταν αξιομνημόνευτο και χωρίς την ολυμπιακή νίκη. Σαρώνοντας το Hudson για πρώτη φορά, το πλήρωμα καθιερώθηκε ως το βαθύτερο μέχρι σήμερα- με το varsity να έρχεται από μήκη πίσω στο τελευταίο μισό μίλι, καθιερώθηκε ως ένα από τα ισχυρότερα.
"Αλλά με τη σχεδόν σουρεαλιστική ολυμπιακή νίκη στην προπολεμική Γερμανία, το πλήρωμα έγινε θρυλικό. Και παρόλο που η ίδια η ιστορία μοιάζει να έχει μια δική της ζωή -κάθε οπτική γωνία είναι διαφορετική και τα χρόνια θολώνουν κάποιες λεπτομέρειες- το γεγονός παραμένει ότι αυτό είναι το πρώτο πλήρωμα οκτάκωπου των Husky που ολοκλήρωσε τη σεζόν του ως αήττητο Εθνικό Πρωταθλητή -και Παγκόσμιο και Ολυμπιακό Πρωταθλητή. Και για πάντα θα έχουν αυτή την τιμή".
Ωστόσο, δεν πρόκειται μόνο για αυτή την ιστορική σεζόν. Σύμφωνα με τα λόγια του ιστορικού της κωπηλασίας Lenville O'Donnell του RowingArchives.org:
"Ένα άλλο αξιοσημείωτο πράγμα στην καριέρα του ήταν ότι σάρωσε το ποτάμι (και τις 3 κούρσες) στους ΙΡΑ τέσσερις φορές (1936, 1937, 1948 και 1950) πριν οποιοδήποτε άλλο σχολείο καταφέρει το κατόρθωμα (το Ναυτικό, υπό τον Κάλοου, το 1952). Έκανε προπονητή τον Ολυμπιονίκη 4+ του 1948, παρόλο που δεν πήγε στο Λονδίνο (δεν ήθελε να είναι "βοηθός" προπονητή του Ίμπραϊτ)".
Δείτε ολόκληρο το αφιέρωμα του PBS, "The Boys of '36", εδώ.
19. Bob Ernst
Ναι, άλλο ένα Husky. Αλλά όχι απλώς άλλο ένα Husky. Ο Bob Ernst έφτασε στην Ουάσινγκτον το 1974, ξεκινώντας ως βοηθός προπονητή του Dick Erickson, πριν αναλάβει τα ηνία του γυναικείου προγράμματος το 1980. Μεταξύ 1980 και 1987, οι γυναίκες της Ουάσινγκτον κατέκτησαν όχι λιγότερα από έξι εθνικά πρωταθλήματα - και, εν μέσω αυτής της πορείας, ο Ernst οδήγησε επίσης τη γυναικεία οκτάδα των ΗΠΑ σε ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες.
(Η γυναικεία ομάδα της Ουάσινγκτον το '87 σάρωσε τα πρωταθλήματα οκτώ ομάδων varsity, οκτώ ομάδων junior varsity και τεσσάρων ομάδων varsity στα εθνικά πρωταθλήματα - ένα κατόρθωμα που δεν επιτεύχθηκε ξανά στα εθνικά πρωταθλήματα μέχρι την περασμένη σεζόν, όταν -ποιος άλλος- οι Huskies το έκαναν υπό τον νέο προπονητή Yaz Farooq, ακριβώς 30 χρόνια μετά την πρώτη φορά).
Μετά τη σεζόν του 1987, ο Ernst ανέλαβε το ανδρικό πρόγραμμα της Ουάσινγκτον από τον Erickson και προχώρησε στην κατάκτηση του εθνικού πρωταθλήματος IRA δύο φορές (1997, 2007). Από το GoHuskies.com:
"Το 1997, ο Ernst οδήγησε τα Huskies σε ένα σκούπισμα του πρωταθλήματος της Διεθνούς Ένωσης Κωπηλασίας, κερδίζοντας τις κούρσες V8, 2V8 και οκτώ πρωτοετών. Ήταν η πρώτη φορά από το 1950 που τα Huskies συγκέντρωσαν μια τέτοια συλλογή μεταλλίων".
Αλλά επεκτάθηκε και πέρα από το νερό για τον Ernst, ο οποίος προχώρησε σε μεγάλο βαθμό στην οικοδόμηση της ισχυρής (θα έμπαινα στον πειρασμό να πω έντονης - με την καλή έννοια) κουλτούρας των αποφοίτων που περιβάλλει το πρόγραμμα. Από το blog της τρεις φορές Ολυμπιονίκη Megan Kalmoe:
"Γνωρίζω με βεβαιότητα ότι οι απόφοιτοι της Ουάσινγκτον στην εθνική ομάδα έχουν πιο τακτική επαφή και υποστήριξη από την alma mater μας από οποιαδήποτε άλλη ομάδα αποφοίτων στο προπονητικό κέντρο. Τελεία και παύλα. Και αυτή η κοινότητα και η σύνδεση είναι κάτι που δεν μπορείς να αντικαταστήσεις ή να αναπαράγεις με τίποτα άλλο. Ο Μπομπ το ήξερε αυτό".
Ενώ η αποχώρησή του από την Ουάσιγκτον μετά από 41 χρόνια υπό κάπως ασαφείς συνθήκες, που αναφέρθηκε για πρώτη φορά εδώ στο RR, άφησε πολλά ερωτήματα αναπάντητα, η θέση του στο πάνθεον των προπονητών των Husky -και μάλιστα των καλύτερων προπονητών κωπηλασίας στον κόσμο- είναι σίγουρη.
18. Steve Fairbairn
Χωρίς αμφιβολία, ο Steve Fairbairn συγκαταλέγεται στους προπονητές κωπηλασίας με τη μεγαλύτερη επιρροή στην ιστορία του αθλήματός μας. Γεννημένος στη Μελβούρνη της Αυστραλίας το 1862, ο Fairbairn ανακάλυψε την κωπηλασία στο Geelong Grammar School και γοητεύτηκε από αυτήν. Αφού μετακόμισε στην Αγγλία για το πανεπιστήμιο (Jesus College, Cambridge), συνέχισε να κωπηλατεί τέσσερις φορές (1882, 1883, 1886, 1887), κερδίζοντας για τους Light Blues στους δύο τελευταίους αγώνες. (Ο Fairbairn κωπηλατούσε επίσης σε πληρώματα που κέρδισαν το Wyfold, το Stewards' και το Grand Challenge Cup στη Henley Royal Regatta).
Όπως και ο George Pocock, ο Fairbairn είχε τόσο μια βαθιά τεχνική εκτίμηση και κατανόηση του αθλήματος, σε συνδυασμό με μια φιλοσοφική πλευρά - εξ ου και ο "Fairbairnism". Μια από τις πιο διάσημες φράσεις του, "τα χιλιόμετρα κάνουν τους πρωταθλητές", είναι πιθανότατα κάτι που όλοι έχουν ακούσει κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια μιας καριέρας στην κωπηλασία. Και, επίσης, έγραψε το "The Oarsman's Song" (Το τραγούδι του κωπηλάτη).
Η καριέρα του Fairbairn ως προπονητή (η οποία περιελάμβανε θητείες στο Jesus College, το Πανεπιστήμιο του Cambridge, το Thames Rowing Club και το London Rowing Club) ήρθε επίσης σε μια εποχή σημαντικών αλλαγών για το άθλημα, καθώς τα συρόμενα καθίσματα ήταν ακόμη σχετικά νέα και η κίνηση των ποδιών δεν είχε ακόμη εκτιμηθεί πλήρως - ο Fairbairn όχι μόνο δίδαξε στους αθλητές του να εφαρμόζουν περισσότερη δύναμη των ποδιών τους κατά τη φάση της κίνησης, αλλά και δημιούργησε ένα πρόγραμμα προπόνησης (ακόμη και στις αρχές του 20ού αιώνα) που μπορεί να φαίνεται οικείο σε έναν σύγχρονο κωπηλάτη κολεγίου. Από μια συνέντευξη του Row2k με τον ιστορικό της κωπηλασίας Peter Mallory (παραθέτω τον Mallory εδώ):
"Στο κεφάλαιο εννέα του βιβλίου Some Secrets of Successful Rowing (1930), ο Steve περιγράφει τη δουλειά ενός φθινοπώρου και μιας άνοιξης για το πλήρωμα του Jesus College. Είναι εξαιρετικά παρόμοιο με ένα σύγχρονο πρόγραμμα, κωπηλασία έξι ημέρες την εβδομάδα, εναλλάσσοντας ημέρες σκληρής δουλειάς με ημέρες ασκήσεων. Η ελάχιστη ημερήσια κωπηλασία θα ήταν έξι μίλια, με σταθερή εξέλιξη σε δύο συνεδρίες την εβδομάδα των έντεκα μιλίων για τους αρχάριους μέχρι την τρίτη εβδομάδα του Πρώτου Εξαμήνου. Μέχρι τότε οι ανώτερες βάρκες θα έκαναν δεκαέξι έως δεκαοκτώ μίλια τα Σάββατα. Μετά από αυτό, αυξανόμενες ποσότητες ανταγωνιστικής δουλειάς για την προετοιμασία για τα Fall Bumps, μια σειρά από έντονα σπριντ".
Ο συνδυασμός της τεχνολογικής προόδου, της τεχνικής οξυδέρκειας και της εκτίμησης της φυσιολογίας τον καθιστούσε, από πολλές απόψεις, από τους πρώτους πραγματικά "σύγχρονους" προπονητές. Και τον θυμόμαστε κάθε χρόνο στο Λονδίνο στον αγώνα Head of the River Race, τον οποίο ίδρυσε το 1926. (Υπάρχει επίσης μια στήλη με το προφίλ του σε ένα μνημείο κατά μήκος του Τάμεση -γνωστό και ως "the Mile Post").
17. Penny Chuter
Ενώ απολάμβανε μια επιτυχημένη διεθνή καριέρα ως κωπηλάτρια, η Penny Chuter δεν ήταν πρωτοπόρος μόνο στο σκάφος της κωπηλασίας, αλλά και στην βάρκα του προπονητή. Αυτό το τελευταίο κομμάτι ξεκίνησε, κατά κάποιο τρόπο, με μια τυχαία συνάντηση με τον τότε προπονητή της Οξφόρδης "Jumbo" Edwards, τον οποίο συνάντησε όταν ταξίδευε σε μια διεθνή ρεγκάτα στη Μακόν της Γαλλίας το 1960 (όπου η Chuter, σε ηλικία 17 ετών, νίκησε τον εκάστοτε πρωταθλητή στο μονό). Από το RowingStory.com:
"...[Η Chuter και ο Edwards] διατηρούσαν από τότε μια συνεχή αλληλογραφία με τον Jumbo σχετικά με τη μηχανική και τη εμβιομηχανική της κωπηλασίας και της εξάρτησης, που ήταν οι ειδικοί τομείς της εξειδίκευσής του".
Αφού αποσύρθηκε από την αθλητική της καριέρα το 1964, η Chuter επέστρεψε στην κωπηλασία το 1972 και διορίστηκε τρίτος εθνικός προπονητής της Ένωσης Ερασιτεχνικής Κωπηλασίας. Προπόνησε την εθνική ομάδα γυναικών της Μεγάλης Βρετανίας στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 1974 και του 1975, καθώς και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ. Αφού έβαλε σε λειτουργία το πρόγραμμα των γυναικών (το 1976 ήταν η πρώτη χρονιά που η γυναικεία κωπηλασία συμπεριλήφθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες), η Chuter έκανε στη συνέχεια μια πραγματικά αξιοσημείωτη αλλαγή - το 1978, προπόνησε το ανδρικό ζευγάρι των Jim Clark και John Roberts για ένα ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη λίμνη Καραπίρο της Νέας Ζηλανδίας.
Στη συνέχεια, το 1981, προπόνησε τη βρετανική οκτάκωπο ανδρών για ένα ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Εκτός από την επιτυχία της να προπονεί άνδρες σε επίπεδο ελίτ, η Chuter βοήθησε επίσης στην τυποποίηση της βρετανικής κωπηλασίας και της τεχνικής της κωπηλασίας που είναι τόσο διαδεδομένη σήμερα. Ένα παράδειγμα είναι η ιδέα της οδήγησης με το αριστερό χέρι στα σκίφ -και πάλι με αναφορά στο RowingStory.com:
"...Η Penny έγινε Διευθύντρια Προπονητικής για όλες τις ομάδες το 1982 - η πρώτη γυναίκα που κατείχε αυτή τη θέση σε οποιαδήποτε εθνική ομοσπονδία κωπηλασίας ... Διορίστηκε Διευθύντρια Διεθνούς Κωπηλασίας το 1986, με ευθύνη για τη διαχείριση και τα οικονομικά, καθώς και για την επιλογή και όλες τις πτυχές της απόδοσης όλων των ομάδων...".
Κατά τη διάρκεια της θητείας της ως Διευθύντριας Προπονητικής, οι άνδρες της Μεγάλης Βρετανίας υπό τον Mike Spracklen κατέκτησαν το πρώτο χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες (στην τετράκωπο με πηδαλιούχο των ανδρών - ένα πλήρωμα στο οποίο συμμετείχε ένας νεαρός και πολλά υποσχόμενος αθλητής ονόματι Steve Redgrave) μετά από 36 χρόνια.
Και, σε παγκόσμιο επίπεδο, η Chuter έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετακίνηση της καθιερωμένης απόστασης της διεθνούς κωπηλασίας γυναικών από τα 1.000 μέτρα στα 2.000 μέτρα (την ίδια απόσταση με τους άνδρες), ασκώντας πιέσεις στη FISA στο συνέδριο των προπονητών το 1983.
Ακούστε την άποψη της Chuter για την εξέλιξη της βρετανικής εθνικής ομάδας σε μια συνέντευξη βίντεο με τη Rebecca Caroe του Rowperfect UK από τον περασμένο Οκτώβριο.
16. Ρόμπιν Γουίλιαμς
Αν και ίσως είναι περισσότερο γνωστός ως προπονητής του γυναικείου ζευγαριού της Βρετανίας Helen Glover και Heather Stanning (και για καλό λόγο - ήταν το πρώτο βρετανικό γυναικείο πλήρωμα που κέρδισε χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες), το βιογραφικό επιτυχιών του Williams επεκτείνεται στο Boat Race, καθώς και στη διεθνή κωπηλασία ελαφρών βαρών.
Ο Williams ανέλαβε τη θέση του Sean Bowden (ενός άλλου προπονητή που αξίζει να αναφερθεί) στο Cambridge το 1994, και συνέχισε να κερδίζει το Boat Race επτά φορές μέσα σε έντεκα χρόνια (συνεργαζόμενη με τον προπονητή τερματισμού Harry Mahon κατά το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρόνου - ένα προπονητικό επιτελείο γεμάτο αστέρια!) Η βρετανική τετράκωπος ελαφρών βαρών του ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής το 2007 και κατέλαβε την πέμπτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου.
Στη συνέχεια, το 2010, η Stanning και η Glover ήρθαν μαζί ως δίκωπος, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο στους παγκόσμιους αγώνες υπό τον Williams εκείνη τη χρονιά (μάλλον εκπληκτικό, η Glover κωπηλατούσε μόλις δύο χρόνια περίπου μέχρι τότε), καθώς και το 2011, πριν κερδίσουν το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στη λίμνη Dorney. Αυτό που ακολούθησε στους Αγώνες του 2012, όμως, ήταν ίσως ακόμη πιο αξιοσημείωτο - ενώ η Stanning αποχώρησε προσωρινά από την κωπηλασία για να υπηρετήσει στον βρετανικό στρατό στο Αφγανιστάν, η Glover και η νέα σύντροφός της Polly Swann συνέχισαν τη χρυσή πορεία της γυναικείας δίκωπου της Μ. Βρετανίας.
Η Swann και η Glover κατέκτησαν τον παγκόσμιο τίτλο το 2013, για να επιστρέψει η Stanning από τη στρατιωτική της θητεία την επόμενη χρονιά και να κερδίσει ξανά με την Glover στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Άμστερνταμ, όπου έκαναν τον παγκόσμιο καλύτερο χρόνο για το αγώνισμα (6:50.61) στην πορεία προς τη νίκη (την τιμή αυτή έχουν έκτοτε κατακτήσει οι Νεοζηλανδές Grace Prendergast και Kerri Gowler, με 6:49.08 το 2017).
Από τότε, το δίδυμο των Stanning και Glover κατέγραψε ένα αήττητο σερί που επεκτάθηκε μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο - το δεύτερο συνεχόμενο χρυσό τους σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Από την Independent:
"Αν και ήταν οι δύο που τραβούσαν τα κουπιά, υπήρχαν τρεις φωνές σε αυτή τη βάρκα, με τον απόηχο του προπονητή Robin Williams να είναι πάντα παρών, καθώς οδηγούνταν με δύναμη σε ένα δεύτερο διαδοχικό χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στα ζευγάρια γυναικών, οι πρώτες γυναίκες στα χρονικά του βρετανικού αθλητισμού που ανέβηκαν τόσο ψηλά.
"Η κυριαρχία τους ήταν απόλυτη, άλλωστε αυτή ήταν η 39η εξόρμησή τους αήττητη, και πάλι χωρίς προηγούμενο".
Και όχι μόνο αυτό, αλλά, όπως σημειώνει το παραπάνω άρθρο, η Γουίλιαμς το έκανε αυτό ενώ έδινε μάχη με τον καρκίνο της ουροδόχου κύστης, αφού διαγνώστηκε με την ασθένεια το 2013.
15. Χάρι Πάρκερ
Ο Χάρι Πάρκερ του Χάρβαρντ είναι ουσιαστικά συνώνυμο της αμερικανικής κωπηλασίας, τόσο σε συλλογικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Όπως και πολλοί άλλοι, ο Parker είχε μια επιτυχημένη καριέρα ως αθλητής πριν αναλάβει τα ηνία του Χάρβαρντ, τερματίζοντας πέμπτος στο σκιφ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960.
Η ιστορική, 53 σεζόν καριέρα του με το Crimson (51 από τις οποίες πέρασε προπονητής του πανεπιστημίου) περιελάμβανε οκτώ "επίσημα" εθνικά πρωταθλήματα (καθώς και οκτώ "ανεπίσημα" εθνικά πρωταθλήματα), ενώ 22 αήττητες σεζόν ίσως να μην ισοφαριστούν ποτέ, πόσο μάλλον με ένα μόνο πρόγραμμα.
Στη διεθνή σκηνή, ο Parker προπόνησε πληρώματα των ΗΠΑ σε όλους τους Ολυμπιακούς Αγώνες από τους Αγώνες του 1964 στο Τόκιο, μέχρι τους Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984. Στην πραγματικότητα, το πλήρωμα του Χάρβαρντ του Πάρκερ ήταν το τελευταίο κολεγιακό πλήρωμα που εκπροσώπησε ποτέ τις ΗΠΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες, καταλαμβάνοντας την έκτη θέση το 1968. Από το Harvard Magazine:
"Ο Χάρι Πάρκερ ενσάρκωσε τον προπονητή ως δάσκαλο. Έβλεπε κάθε κωπηλάτη του όχι μόνο ως αθλητή αλλά ως ολόκληρο τον άνθρωπο, ένα άτομο που μαθαίνει όχι μόνο πώς να διαπρέπει σε ένα άθλημα αλλά και πώς να ζει μια ζωή. Γενιές φοιτητών του Χάρβαρντ θα θυμούνται για πάντα τη διαμορφωτική του επιρροή. Ήταν ένας ζωντανός θρύλος στο Χάρβαρντ και στον κόσμο της κωπηλασίας, και ο θρύλος του θα διαρκέσει για πολύ καιρό". -Drew Faust, Πρόεδρος του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ
Ήταν επίσης καθοριστικός στην ανάπτυξη της ελίτ της γυναικείας κωπηλασίας στις Ηνωμένες Πολιτείες - ήταν ο πρώτος προπονητής της εθνικής ομάδας γυναικών των ΗΠΑ, καθοδηγώντας την οκτάκωπο γυναικών των ΗΠΑ το 1976 σε ένα χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ.
14. Harry Mahon
Ένας από τους προπονητές με τη μεγαλύτερη επιρροή που προήλθε από ένα από τα σημαντικότερα έθνη κωπηλασίας στον κόσμο, τη Νέα Ζηλανδία, ο Harry Mahon γνώρισε επιτυχία στη διεθνή σκηνή όπου κι αν ταξίδεψε κατά τη διάρκεια της λαμπρής καριέρας του.
Όπως και ο Αμερικανός ομόλογός του, ο Mike Teti, ο Mahon είχε μεγάλη επιτυχία ως προπονητής της οκτάκωπου ανδρών σε επίπεδο ελίτ, ενώ η ομάδα του στη Νέα Ζηλανδία παρουσιάστηκε επίσης σε ντοκιμαντέρ κατά την προετοιμασία των Αγώνων του 1984 στο Λος Άντζελες, έχοντας κατακτήσει back-to-back τίτλους παγκόσμιου πρωταθλήματος το 1982 και το 1983. (Η ταινία, Pieces of Eight, είναι συναρπαστική - μπορείτε να την παρακολουθήσετε (σε έξι μέρη) στο YouTube εδώ). Και, όπως και το οκτάκωπο ανδρών των ΗΠΑ το 2000 του Τέτι, οι Αγώνες του 1984 δεν πήγαν ακριβώς όπως είχαν προγραμματιστεί - ευτυχώς, και στην περίπτωση του Μάχον, δεν ήταν η τελευταία του προσπάθεια.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988, ο Mahon προπόνησε πληρώματα τόσο από τη Νέα Ζηλανδία όσο και από την Ελβετία σε θέσεις στο βάθρο στη Σεούλ, με το ελβετικό διπλό ανδρών να παίρνει το ασημένιο μετάλλιο και το ζευγάρι από το Κιουί (διαφορετικό) να παίρνει το χάλκινο μετάλλιο. Και στη συνέχεια, φυσικά, ακολούθησε το Σίδνεϊ. Από το TeamGB.com:
"Ερχόμενοι στο Σίδνεϊ το 2000, η Team GB δεν είχε να πανηγυρίσει τη νίκη στην οκτάκωπο των ανδρών από τότε που το πλήρωμα της Leander νίκησε το αντίστοιχο βρετανικό σκάφος του New College στη Στοκχόλμη το 1912".
Το πλήρωμα της Μεγάλης Βρετανίας, με κωπηλάτη τον Steve Trapmore, οδήγησε από την αρχή για να διεκδικήσει τη νίκη, και ο αγώνας αποτελεί κοινό σημείο αναφοράς για την εξαιρετική κωπηλασία με σκούπα (μπορείτε να τον παρακολουθήσετε εδώ).
Εκτός του διεθνούς επιπέδου, ο Mahon υπηρέτησε επίσης ως σύμβουλος στα προπονητικά επιτελεία τόσο του Sean Bowden όσο και του Robin Williams στο Cambridge, κερδίζοντας οκτώ φορές το Boat Race, συμπεριλαμβανομένου ενός σερί επτά συνεχόμενων αγώνων από το 1993-1999.
Διαβάστε περισσότερα για τον Harry Mahon εδώ.
13. Mike Teti
Ο Mike Teti είναι από τους πιο γνωστούς και σημαντικούς προπονητές στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Τρεις φορές Ολυμπιονίκης ως αθλητής (χάλκινο μετάλλιο στην οκτάκωπο το 1988), ο Teti έχει ένα αξιοσημείωτο βιογραφικό ως προπονητής σε κάθε επίπεδο, βοηθώντας τους Αμερικανούς άνδρες να κερδίσουν όχι λιγότερα από 29 μετάλλια σε παγκόσμια πρωταθλήματα και Ολυμπιακούς Αγώνες, συμπεριλαμβανομένου ενός χρυσού στην οκτάκωπο ανδρών στην Αθήνα (όπου το πλήρωμα των ΗΠΑ έκανε επίσης τον καλύτερο Ολυμπιακό χρόνο στη διαδρομή: 5:19.85 - ένα ρεκόρ που εξακολουθεί να ισχύει).
Αυτή η νίκη έγινε ακόμη πιο σημαντική επειδή σηματοδότησε την πρώτη φορά από το 1964 που ένα αμερικανικό πλήρωμα κέρδισε την οκτάκωπο ανδρών στους Αγώνες.
(Επίσης, για να μην ξεχνάμε, ο Teti ήταν προπονητής του μοναδικού αμερικανικού πληρώματος ελαφρών βαρών που κέρδισε μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες - της τετράκωπου ελαφρών βαρών ανδρών στην Ατλάντα).
Σε επίπεδο U23, ένα άλλο πλήρωμα του Mike Teti κατείχε τον παγκόσμιο καλύτερο χρόνο για έξι χρόνια: η επίδοση του χρυσού μεταλλίου της αμερικανικής BM8+ το 2011 στο Bosbaan σε 5:24.30 (αυτό το ξεπέρασε η οκτάκωπος των ανδρών της Ολλανδίας το 2017, με 5:23.75). Στα 10 χρόνια της θητείας του στους Golden Bears, το Cal έχει κατακτήσει δύο εθνικά πρωταθλήματα IRA - με τον Teti να προσθέτει στην κανονική του ρουτίνα καθήκοντα προπονητή Ολυμπιακών και εθνικών ομάδων το 2012 και το 2017. Πριν από αυτό, οι αδελφικές ομάδες του στο Princeton κέρδισαν όχι λιγότερα από πέντε πρωταθλήματα IRA. Από το CalBears.com:
"Ο Teti είναι ο προπονητής της μοναδικής οκτάκωπου ανδρών στην ιστορία των ΗΠΑ που κέρδισε τρεις διαδοχικούς τίτλους παγκόσμιου πρωταθλήματος (1997-99), ένα κατόρθωμα που του χάρισε τρεις διαδοχικές διακρίσεις ως Εθνικός Προπονητής της Χρονιάς από το USRowing".
Τώρα, είναι έτοιμος να αναλάβει και πάλι τα ηνία της αμερικανικής ομάδας ανδρών.
12. Al Morrow
Ο θρυλικός Καναδός προπονητής Al Morrow οδήγησε την καναδική Ολυμπιακή ομάδα σε πρωτοφανή ύψη στους Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη, όπου το δίδυμο Marnie McBean και Kathleen Heddle κέρδισε δύο χρυσά μετάλλια - ένα στο δίκωπο και ένα στην οκτάκωπο. Συνολικά, η καναδική ομάδα γυναικών θα έφευγε με τέσσερα μετάλλια (τρία από αυτά χρυσά, συμπεριλαμβανομένης της πρώτης θέσης στην τετράκωπο) - ένα αξιοσημείωτο αποτέλεσμα, που έγινε ακόμη πιο αξιοσημείωτο δεδομένου ότι, όπως η McBean και η Heddle, οι αθλήτριες από την τετράκωπο των γυναικών είχαν πάρει μετάλλια και στην οκτάκωπο.
Υπό το πρίσμα των παραπάνω, η καναδική γυναικεία Ολυμπιακή ομάδα του 1992 μπορεί να είναι η πιο πλήρης από την κορυφή ως τη βάση στην ιστορία του αθλήματός μας. Από την ιστοσελίδα της Καναδικής Ολυμπιακής Επιτροπής:
"Η γυναικεία ομάδα κωπηλασίας κυριάρχησε, κατακτώντας χρυσό σε τρία από τα έξι αγωνίσματα, καθώς το ζευγάρι (Marnie McBean, Kathleen Heddle) και η τετράκωπος (Kirsten Barnes, Brenda Taylor, Jessica Monroe, Kay Worthington) κέρδισαν όλοι διπλό χρυσό όταν εντάχθηκαν στην οκτάκωπο".
Και όχι μόνο αυτό, αλλά η Morrow σχεδόν επανέλαβε αυτά τα αποτελέσματα μαζί με τις McBean και Heddle στην Ατλάντα, όπου το δίδυμο (έχοντας αλλάξει από το σκούπισμα στην κωπηλασία) κέρδισε χρυσό στο διπλό και χάλκινο στην τετράκωπο.
Οι αθλητές του Morrow έχουν κατακτήσει τουλάχιστον 25 παγκόσμια και ολυμπιακά μετάλλια, ενώ το 2006 εισήχθη στο Πάνθεον του Καναδικού Αθλητισμού.
11. Carroll 'Ky' Ebright
Αν και είναι πιθανότατα πιο γνωστός στις μέρες μας ως ο αντίπαλος του "The Boys in the Boat", ο Ky Ebright (επίσης απόφοιτος του UW και πρώην βοηθός προπονητή των Huskies) παραμένει ένας από τους πιο επιτυχημένους προπονητές Ολυμπιακής κωπηλασίας όλων των εποχών. Το ρεκόρ του να προπονεί τρεις οκτάκωπους των ανδρών σε χρυσό Ολυμπιακό εισιτήριο (1928, 1932 και 1948) δεν έχει ισοφαριστεί ποτέ (αν και τα τελευταία χρόνια ο Tom Terhaar έχει πετύχει αυτό το κατόρθωμα, σε διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες, με τη γυναικεία ομάδα των ΗΠΑ - ισοφαρίζοντας το σερί της Ρουμανίας από το 1996 έως το 2004).
Από μια συνέντευξη με τον Arthur M. Arlett που δημοσιεύθηκε από το Περιφερειακό Γραφείο Προφορικής Ιστορίας της Βιβλιοθήκης Bancroft του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ (μέσω του archive.org):
"Οδήγησε τις αρκούδες στη νίκη στο Άμστερνταμ το 1928, στο Λος Άντζελες το 1932 και στο Λονδίνο το 1948. Τα ίδια αυτά χρόνια, αλλά και το 1934, 1935, 1939 και 1949, προπόνησε τα πληρώματα των πανεπιστημιακών ομάδων της Καλιφόρνιας σε εθνικά πρωταθλήματα (IRA), ενώ οι μικρές ομάδες του κέρδισαν αντίστοιχες διακρίσεις το 1941, 1947, 1951 και 1959".
Ο Ebright όχι μόνο έφερε τεράστιες επιτυχίες στους Golden Bears, αλλά και, με πολλούς τρόπους, βοήθησε στη διατήρηση της ανταγωνιστικής κωπηλασίας στη Δυτική Ακτή, χάρη στην αναζωογόνηση της έντονης αντιπαλότητας μεταξύ Cal και Washington. Παραθέτω τον Ky Ebright, από την ίδια συνέντευξη που αναφέρεται παραπάνω:
"Λοιπόν, κατά κάποιον τρόπο, ξέρετε, μας δίδασκε πάντα ο γερο-Χίραμ Κόνιμπερ να είμαστε πιστοί στο ίδρυμά μας, αλλά μας δίδασκε επίσης να είμαστε πιστοί στο άθλημα της ιστιοπλοΐας. Και εμείς [στην Ουάσινγκτον] ενδιαφερόμασταν πολύ να μην υποκύψει η Καλιφόρνια [όπως είχε κάνει πρόσφατα το Στάνφορντ], ξέρετε, να παραιτηθεί. Διότι αν αυτό ήταν αλήθεια, τότε ο πλησιέστερος ανταγωνισμός πληρώματος θα ήταν το Ουισκόνσιν, πολύ μακριά, και σήμαινε τον πιθανό θάνατο της κωπηλασίας και στην Ουάσινγκτον".
Τελικά, αυτή η κληρονομιά της αφοσίωσης στο άθλημα του πληρώματος ώθησε τον Ebright να χτίσει το Cal στους παγκόσμιους νικητές (κυριολεκτικά) που έγιναν στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και στις αρχές της δεκαετίας του 1930 - η δύναμη αυτής της αντιπαλότητας και της ώθησης για την αριστεία είναι εμφανής ακόμη και σήμερα. Πριν το Γέιλ κερδίσει τον τίτλο του IRA το 2017 (με μόλις 0,069 δευτερόλεπτα διαφορά από την Ουάσινγκτον), έπρεπε να πάτε πίσω στο 2008 για να βρείτε την τελευταία φορά που ένα άλλο πρόγραμμα εκτός από το Καλ ή την Ουάσινγκτον είχε κερδίσει - και, είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι εκείνο το πλήρωμα του 2008 ήταν από το Ουισκόνσιν (όσο περισσότερο αλλάζουν τα πράγματα, τόσο περισσότερο παραμένουν τα ίδια).
